Yeni Türk şiirinde Şeyh Galib esintisi

Abstract

Divan şiirinin son büyük şairi olarak nitelendirilen Şeyh Galib'in söz konusu şiire getirdiği yenilikler, Tanzimattan sonra oluşmaya başlayan yeni Türk şiiri üzerinde de etkili olmuştur. Bu etki, Servet-i Fünun, II. Meşrutiyet, Cumhuriyet Dönemi ve hatta günümüz edebiyatı dâhil olmak üzere bütün Türk şiirine sirayet etmiştir. Tezin amacı ise, bu etkinin ortaya çıkarılması ve geleneğin imgesel bağlamda seyrini tespit etmektir. Böylece Şeyh Galib etkisinin tam bir dökümü çıkarılmış olacak ve dolayısıyla Türk şiirinin geçmişle olan bağı ve bu kaynaklardan biri olan Şeyh Galib ile ilişkisi öngörüldüğü şekli ile somutlaştırılmış olacaktır.Gelenek ekseninde süregelen tartışmaların bir sonuca vardığı söylenemese de ister gelenek karşıtı olsun ister olmasın şairlerin büyük çoğunluğunun bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde bu kaynaktan faydalandığı görülmektedir. Temelde iki bölümde oluşan çalışmanın ilk bölümünde Şeyh Galib'in eserleri, poetikası ve Tanzimat sonrası edebiyatçıları tarafından alımlanışı üzerinde durulmuştur. İkinci bölümde ise Şeyh Galib'in imgelerinin şairler üzerindeki etkisi değerlendirilmiştir. Bu iki bölümde elde edilen veriler sonuç bölümünde tartışılmıştır.

Şeyh Galib who is qualified as the last great poet of Divan poetry, had a widespread impact on the new Turkish poetry which started to take a special form and content after the Tanzimat Period. This influence has spread to all Turkish poetry by poetic practices throughout Servet-i Fünun, II. Constitutional Monarchy and the Republican Period and even today's literature. The aim of the thesis is to reveal this effect and to determine the course of the tradition in the imaginary context. Thus, a complete breakdown of Şeyh Galib's influence will be uncoverd, and by this way, the bond of Turkish poetry with the past and its relationship with Şeyh Galib, as one of these sources, will be embodied as envisaged.Although it can't be said that the ongoing discussions on the axis of tradition have reached a conclusion, it is seen that the majority of poets, whether they are anti-tradition or not, consciously or unconsciously benefit from this source. In the first part of the study, which basically consists of two parts; we focused on Şeyh Galib's works, poetics and how he was perceived by writers and critics after the Tanzimat Period. In the second part we tried to identify how Şeyh Galib's proper images effected successive poets. The donnee obtained in these two subtitles are discussed in the conclusion section.