Arkadaşlık becerisi eğitiminin ilköğretim 2. kademe öğrencilerinin yalnızlık düzeylerine etkisi

Abstract

ÖZET Bu araştırmada arkadaşlık becerisi eğitiminin ilköğretim ikinci kademe öğrencilerinin yalnızlık düzeyleri üzerindeki etkisi incelenmiştir. Bu amaçla 1999- 2000 eğitim-öğretim yılı ikinci döneminde, Abidinpaşa ilköğretim Okulu ikinci kademeye devam eden öğrencilere UÇLA Yalnızlık Ölçeği uygulanmıştır. Yüzdelik normlarına göre yüzdelik sırası % 75'nin üzerinde yer alan öğrenciler yalnızlık düzeyi yüksek kabul edilmiştir. Yalnızlık düzeyi yüksek ve bu çalışmaya katılmak isteyen gönüllü öğrenciler arasından 15'er kişilik iki deney ve iki kontrol grubu oluşturulmuştur. Ancak deney gruplarına UÇLA Yalnızlık Ölçeği sonucunda yalnızlık düzeyi düşük bulunan ve diğer grup üyelerine arkadaşlık becerileri konusunda model olacağı düşünülen ikişer öğrenci seçilmiştir. Seçilen öğrenciler yapılan istatistiki analizlerde yer almamıştır. Deney gruplarına 5 hafta süre ile haftada iki defa arkadaşlık becerisi eğitimi uygulanmıştır. Kontrol grupları üzerinde ise hiçbir işlem yapılmamıştır. Arkadaşlık becerisi eğitimi sonunda ve onu izleyen bir aylık dönem sonrasında deney ve kontrol gruplarına UÇLA Yalnızlık Ölçeği tekrar uygulanmıştır. Deney ve kontrol gruplarının ön test, son test ve izleme testi ölçümlerinin karşılaştırılmasında tekrarlanmış ölçümler için çift yönlü varyans analizi kullanılmıştır. Araştırmada hata payı.05 olarak kabul edilmiştir. Arkadaşlık becerisi eğitimi sonunda deney grubundaki öğrencilerin yalnızlıklarında anlamlı düzeyde bir azalma olduğu ve bu azalmanın bir aylık izleme dönemi sonrasında da korunduğu gözlenirken kontrol grubundaki öğrencilerin yalnızlıklarında anlamlı düzeyde bir değişme olmadığı bulunmuştur.

SUMMARY In this research, effect of friendship skill training on the levels of loneliness of sixth, seventh and eighth grade students. For this purpose, the UCLA Loneliness Scale was administered to sixth, seventh and eighth grade students attending to Abidinpaşa elementary school during the 1999-2000 academic year. According to percentage distrubition, the students whose loneliness scores were above %75 were considered as being lonely. Two experimental and two control groups were composed of fifteen students respectively who were volunteers and lonely. However, two students who have lower scores from UCLA Loneliness Scale and who can be model the other gruop members were chosen to experimental groups. These students were not taken into consideratin in the statistical analysis. Friendship skill training was administered to experimental groups two times in each week for five weeks. No procedures was performed for control groups. One month later completing this training UCLA Loneliness Scale was administered again to experimental and control groups. In order to compare the pre-test, post-test and follow-up test scores of the experimental and control groups two way variance of analysis for the repeated measures was employed. The findings were evaluated at.05 significiance level. Results swow that, loneliness of the students in the experimental group decreased significiatly depends on the friendship skill training and this decrease was seen in one month follow-up. However, there was no significiant change in the loneliness of the control group students. II