15. YY. ve 20. YY. arası batı sanatındaki figür-fon ilişkisinin tek figürlü resimler özelinde incelenmesi

Abstract

Betimlenen varlık anlamına gelen figür, en çok insan figürü anlamıyla karşımıza çıkar. Tarih öncesi devirlerde mağara duvarlarına büyüsel amaçlarla yapılan insan resmi, günümüz sanatına değin sonsuz değişimlere uğrayarak varlığını sürdürmüş ve sanatçıyı etkilemiştir. İnsan figürü, tek figür ve çok figür şeklinde iki ayrı metotla ele alınmıştır. Özellikle resimlerimin de konusu olan tek figür, natürmort ile ilişkilendirilerek, bir manzara önünde, bilinen veya bilinmeyen bir mekan içinde ve portre şeklinde gibi değişik fonlarda betimlenmiştir. Rönesans ile figür, Yunan ve Roma sanatındaki ideal ölçü ve biçimiyle ele alınmıştır. Giotto ise iki boyutlu tuval üzerinde üç boyutluluk yakalamıştır. Böylece idealize edilen anıtsal tek figür resmedilmiştir. Michelangelo'nun etkisi ile iki ayrı boyut kazanan figür devleşmiş ve hareket kazanmıştır. Modele özgü kişisel özelliklerin resmedilmesi Kuzey sanatı ile kendini gösterirken, Maniyerizm'le birlikte figür ideal ölçülerinden farklı, sarmallar şeklinde resmedilmiştir. Barok döneminde ise figürde hareket etkisi ve kısaltımlar kullanılmıştır. Rembrandt özellikle tek figürü ele aldığı resimlerinde modelin ruhsal derinliklerine inmiştir. Yeni-Klasikçilik'le figürde tekrar Yunan ve Roma sanatına dönme eğilimi başlamıştır. Figür resmin temel öğesiyken, Romantizm'le birlikte mekan ve manzara daha baskın hale gelmiştir. 19.yy 'da ise gelişen Gerçekçilik akımı, insanın güncel uğraşlarıyla nesnel bir anlatımda resmedilmesi şeklinde karşımıza çıkar. İzlenimcilik akımıyla figür, manzara ve yüzeyin dokusu içinde kaybolmuştur. 20. yy.la kadar oluşan daha sonraki akımlarda ise figür resmin öğesi konumundadır. Tek figür kullanımda fondaki farklılıklar; resmin konusuna, çevreye, döneme, sanatçının algılaması ve yorumlaması gibi unsurlara göre değişmektedir. Sanatçının kişiye verdiği önem, statü ve zenginlik bu açıdan önemlidir. Bu yönleriyle kendi resmimi de irdelediğim çalışmamda, sonuç olarak şunu diyebiliriz ki insan figürü sanat tarihinin başlangıcından itibaren sanatçının en büyük konusu olmuştur ve bundan sonrada konu olmaya devam edecektir.

The figure which means depicted thing, mostly comes out as a human figure. The painting of human ,which was painted for the magical purposes on the walls of the caves in the prehistoric ages, has been varied by this time and lived and affected the artist. The human figure was handled as `one figure` or `multi-figures`. One figure which is especially the subject of my paintings, was depicted in various different backgrounds such as in association with stil life, in front of a landscape in a known or unknown place or as a portrait. By Renaissance the figure was handled by the ideal size and form of the Greek and Roman art. Giotto created the three diamention on the two diamentional canvas. Thus the idealised and monumental one figure was painted. With the effect of Michelangelo the figure gained two different dimensions became more gigantic and active. While model specific personal characteristics was seen in North art, by manierism the figure was painted different from its ideal sizes with the shape of spirals. In the Baroque period the effect of the movement in a figure was increased with the help of shortenings. Rembrandt went down into the psycological depths of the model especially with his paintings which he handled one figure. During the Neo-classisism the figure was handled as it was in Greek and Roman art. As the figure was the main subject of the paints, by Romantism landscape and scenery became more important. In the movement of Realism in the 19th c.c. human was depicted objectively in the paintings that human was dealing with daily errands. With the movement of impressionism, the figure was lost in the texture of landscape and surface. In the movements which occured till or after the 20th c.c., the figure is the element of the paintings. The diversity of backgrounds in the usage of one figure differs according to the facts such as the subject of the painting, environment, period, perception and interpretation of the artist. The significance, status and richness of human given by the artist is important in this respect. As a result of my research that I also scuritinize my paintings by those aspects ; human figure has always been the most important VI subject of the artist from the begining of the art history and it will continue to be the most important subject of the art henceforwards.