Resimde figür ve doğa ilişkisine postmodern bakış

Abstract

Bu çalışmada postmodernist açıdan resimde doğanın ele alınış biçimleri sanatçılar ve yapıtları üzerinden incelenmiş, baskın olan kavramların açıklanması örneklenmesi ve nihayetinde kendi çalışmalarımla bağlantı kurulması hedeflenmiştir.Öncelikle geçmişten bugüne doğaya bakış ve onu sorgulama şeklimizin resmi nasıl şekillendirdiği kısa bir özet olarak açıklanmıştır. Modern insanın yabancılaşma ve ötekileşme problemlerinin manevi yansısı olarak yüce kavramının ilk kez görülmesi sebebiyle romantizm ve Caspar David Friedrich'in resimleri açıklanmıştır. Aşkınlığın ifadesi olan yüce kavramının güzelden farklı olarak resme girmesi, modern resmin olanaklarını da genişletmiştir. Süprematizm'de sadeleştirilmiş formun peşinde manevi vasıfların soyut resimde ifadesini mümkün kılan yücenin, postmodernizmde sınırsız-belirsiz olanın ifade edilemezliği olarak kullanımındaki dönüşüm incelenmiştir. Romantizmde, manzarada yüceliği deneyimleyen figürün postmodernist resimde doğada Tanrı'yı arayan merkezi konumundan kayması, tekinsizlik içinde tahakküm çabalarının saçma sonuçlarını yaşaması, tüketim kültürünün izlerini bolca gördüğümüz konformizm çabası içindeki acizliği, ironi kavramının kullanımı içinde incelenmiştir. Tüketim ve sanatın kitlelerle barışmasının yolu olarak kiç, özgün formun dışlanması olarak eklektizm ve türevleri pastiş, parodinin resimdeki kullanımları örneklerle irdelenmiştir. Doğa ve figür imgesini resimlerinde kullanan ressamlar incelenmiş, son olarak ele alınan konunun kendi resimlerimle bağlantısı kurulmuştur.

In this study, the ways of dealing with nature in painting during postmodernism are investigated through artists and their works. The study also aims to explain and exemplify the dominant concepts, and ultimately to draw the connections of the mentioned concepts with my own works.Firstly, how the approaches to nature, lifestyles and ways of questioning form influenced painting are briefly explained. Based on the emergence of the concept the sublime as a spiritual reflection of alienation and becoming the other in relation to the Modern human, Romanticism and the paintings of Caspar David Friedrich are examined. Unlike beauty, the concept of the sublime which becomes the subject of painting as an expression of transcendence, has expanded the possibilities of modern painting. The transformation in the use of the sublime enables the image of God in abstract painting in pursuit of the purified form in suprematism, is discussed in compare to the use of unlimited-indefinite in postmodernism. The figure seeking for the spiritual qualities in nature, experiences the sublimation of the landscape in Romanticism. This shakes the figure's central position and re-arranges it in postmodernist painting. The absurd results of the domination efforts by the figure senses uncanniness and the inability within the struggle for conformism in which we see traces of consumption culture in abundance, has been studied in the use of concept irony. As a way of reconciliation of art and consumption with the masses, the kitsch, eclecticism and its derivatives as the exclusion of the original form, the use of parody and pastiche in the field of painting are explained through examples. Painters using the image of nature and figure in their paintings are examined, and the connection between the subject and my own paintings are explained.