Sıçanlarda deneysel tıkanma sarılığında meydana gelen bakteriyel translokasyon üzerine oral sukralfat ve neomisinin etkisi

Abstract

ÖZET Bu çalışmada ağırlıkları 410-490 gr arasında değişen 50 adet erkek Sprague-Dawley cinsi sıçanlar kullanıldı. Beş denek grubu oluşturuldu: 1) Kontrol grubu: Hiçbir işlem yapılmadı. Laboratuar yemi ve serum fizyolojik gavajı verildi. 2) Ligasyon grubu: Üçüncü gün anestezi altında ortak safra yolu bağlanarak tıkanma sarılğı oluşturuldu. 3) Sukralfat grubu: Sukralfat gavajı verildi. Üçüncü gün safra yolu ligasyonu uygulandı. 4) Neomisin grubu: Neomisin gavajı verildi. Üçüncü gün safra yolu ligasyonu uygulandı. 5) Sukralfat + Neomisin grubu: Sukralfat + Neomisin gavajı uygulandı. Üçüncü gün safra yolu ligasyonu uygulandı. Denekler, iki gün daha ilgili gavajlar verildikten sonra 6.günde aşın anestezi dozu ile öldürüldü ve mikrobiyolojik inceleme için laparotomi yapılıp MLN, karaciğer, akciğer, kan ve dışkı örnekleri alındı. Doku ve kan kültürlerinde enterik bakteri izole edilmesi esasına dayalı olarak yapılan değerlendirme sonucunda bakteriyel translokasyon oranları: (G,) Kontrol grubu için %10 (G2) Ligasyon grubu için %90 (G3) Sukralfat grubu için %30 (G4) Neomisin grubu için %20 (G5) Sukralfat + Neomisin grubu için %30 29olarak bulundu ve G2 ile diğer gruplarda tespit edilen bakteriyel translokasyon oranlan arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı tespit edildi. Bakteriyel translokasyon tespit edilen organlardan en sık izole edilen bakteri (%47) literatür verilerine uygun olarak E.coli olmuştur. Elde edilen bu sonuçlar (sıçanlarda tıkanma sarılığının bakteriyel translokasyon oluşturması ve sukralfat ve neomisinin oluşan bu bakteriyel translokasyonu azaltması) literatür bilgileri ışığında tartışıldı. 30