Modified systematic desensitization combined with the self-instructional technique

Abstract

ÖZET 1960 'lı yılların ortalarından bu yana insan davranışının me kanizmaları daha çok bilişsel süreçlerle açıklanmaktadır. Bu eğilim tedavi yöntemlerinde de kendini göstermiş ve sıkça kullanılan salt davranış terapilerine, bilişsel terapi teknikleri eklenerek bu yöntemler de `bilişsel-davranış terapileri` adı altın da toplanmıştır. Albert Bandura'nın `self-efficacy` teorisi bu bilişsel akımın çarpıcı örneklerinden biridir. Bu teoriye göre bir tedavi yöntemi nin ne kadar etkili olduğu, kişinin problemiyle başa çıkmaya yöne lik yeterlilik duygusu ve inancını ne kadar arttırabildiği ile doğ ru orantılıdır. Bandura bu doğrultuda, tedavi esnasında somut performansın etkili olduğunu vurgulamakta ancak canlandırma tekniğinin etkisine ilişkin herhangi bir varsayım öne sürmemektedir. Diğer tarafta ya pılan tedavi çalışmaları ise `canlandırma tekniğininde kişinin problemiyle başa çıkmasında etkili bir yöntem olabildiğini göster mektedir. Bu bulgular doğrultusunda, kişinin problemiyle başa çıkmaya yönelik yeterlilik duygusu ve inancını geliştirmeyi hedef alan ve canlandırma tekniğinin kullanıldığı `sistematik duyarsızlaştırma` seanslarının tedavi başarısını arttırması beklenmektedir. Bu çalışmanın ana amacı üniversite öğrencilerinin `sınav kay gısı` tedavisinde, `uyarlanmış sistematik duyarsızlaştırma` tekniği ile `klasik sistematik duyarsızlaştırma` tekniğini tedavisel başarı farklılıkları açısından karşılaştırmaktadır. `Uyarlanmış sistematik duyarsızlaştırma` tekniğinin, kişinin problemiyle başa çıkmaya yönelik yeterlilik duygusu algısını (40 item lik bir envanterle ölçülen) 'klasik sistematik duyarsızlaştır ma` tekniğine oranla daha fazla arttıracağı ve sınav kaygısını (sı nav kaygısı envanteri, ve `endişe`, `duygulanım` ve `gerilim` alt ölçekleri, durumluk kaygı envanteri, (gerçek bir sınav öncesi ve hazırlanmış bir sınav durumu öncesi uygulanan) ve kendi kaygı de ğerlendirmesi (gerçek bir sınav öncesi ve hazırlanmış bir sınav du rumu öncesi değerlendirilen) ile ölçülen) daha fazla düşüreceği, dolayısıyla performansıda (G.P.A ile ölçülen) daha fazla artıracağı beklenmektedir. Önerilen `uyarlanmış sistematik duyarsızlaştırma` tedavi yön teminde `klasik sistematik duyarsızlaştırma` tekniğine ek olarak her bir denek için ayrı ayrı hazırlanmış olan ve problemiyle başa çıkmaya yönelik `yapıcı cümleler` kullanılmıştır. Çalışma süresince iki deneysel gruba, sözü edilen iki farklı tedavi yöntemi uygulanmış ve değerlendirmeler sonucunda her iki grubda tedavi öncesine oranla sınav kaygısında anlamlı bir düşüş ve yeterlilik duygusu algılarında anlamlı bir yükselme saptanmış ancak gruplar arasında tedavilerin etkililiği açısından anlamlı bir fark lılık bulunamamıştır.

ABSTRACT The incorporation of 'cognitive variables within 'behaviour theraphy' represents a clear and an unmistakable trend since 1960's. Beginning from mid I960' s the mechanisms by which human behaviour is acquired have been increasingly formulated interms of cognitive processes. This reconceptualization of human learning within a cognitive framework had major implications for the explanation of the mechanisms through which therapeutic procedures alter behaviour and gave rise to the development of cognitively based therapeutic methods, many of which have incorporated treatment components used in already established behavioral therapies like 'systematic desensitization'. Ellis 'rational-emotive theraphy', Becks' 'cognitive theraphy' and Meichenbaum's 'stress inoculation training' are the variants of these therapeutic methods which are generally termed as 'cognitive-behaviour' therapies. Albert Bandura's `self-efficacy theory` is one of the outlets of this cognitive trend in the field. He labells the expectations about one's performance as `self-efficacy` beliefs and suggests that in the therapeutic situation, it is one of the most important. According to Bandura, it's mainly perceived inefficacy Tİİ1-in coping with potentially aversive situation that makes individuals fearsome and claims that, the successful psychological therapies are those that are most effective at increasing self-efficacy. The more impact they have on self-efficacy expectations, the more successful will be the outcome. Bandura describes four main sources of beliefs about efficacy. The most important one is the 'performance accomplishments', due to the fact that actual performance has a particularly strong influence on efficacy judgements. Thus, therapies such as participant modelling and invivo desensitization which emphasize actual performance accoplishments are considered to be the mostly effective ones. Self- efficacy theory has no direct assumptions regarding the potency of imaginal processes in increasing the efficacy expectations. Infact, the effectiveness of the imagery procedures, especially in SD, has been shown by many studies. Thus, it was expected that, imaginal desensitization sessions designed to enhance a sense of coping efficacy would increase the effectiveness of this procedure. The main purpose of the present study was to compare the differential effectiveness of a modified systematic desensitization procedure (i.e., the usage of self-instructional coping statements -IV-during imagination) with the classic systematic desensitization procedure in the treatment of `test anxious` university, students. The modified SD and classical SD procedures (in imagination) compared in the present study were referred to a purely behavioral and a cognitive-behavioral therapies respectively. `Test anxiety` with it's dualistic nature, including 'worry' and 'emotionality' components is considered as a suitable target problem for the comparison of a purely behavioral and a cognitive-behavioral treatment in enhancing self-efficacy expectations. The modified SD procedure was expected to result in marked improvements in perceived self efficacy (measured with a 40 item questionaire) and hence, in other measures of test anxiety (i.e., test-anxiety inventory-T, 'worry', 'emotionality' and 'nervousness' subscales of T.A.I-T, state anxiety (administered before an actual exam and Raven Matrices), self-rating of anxiety (before an actual exam and Raven Matrices) and G.P.A scores) compared to classic SD procedure. Treatments were conducted in group format in imagination and lasted eight weeks. 21 'test anxious' university students were randomly assigned to two treatment conditions (classic SD and modified SD conditions). -v-In the 'modified SD1 (self instructional) condition, the additional manipulation made was the usage of the coping self-statements by the Ss, besides the relaxation exercises during imagination (exposure). 'Classic SD' condition was derived from traditional 'exposure' model. The anxiety eliciting scene (the item) presentation was paired with a relaxed state. The item hierarchies used in both of the SD procedures were designed to be unique for each S, in order to increase the effectiveness of this procedure. Because of dropouts at different phases of the study, the analyses for pre and posttreatment assessments were carried out for 16 subjects (eight from each group) and for 14 subjects (seven from each group) for the pre-post-follow up assessments. The results failed to show differential effectiveness of modified SD procedure in treating test anxious university students as compared to classic SD. The two treatment groups did not differ significantly from one another in their response to treatment and thus there were no differential effects of the treatments on groups. However, significant 'time main' effects were obtained for most of the measures. -vi-For all Ss there were significant improvements in the measures included in pre and post assessments ('state anxiety1 (adminestered before an actual exam and Raven Matrices) and 'self-rating of anxiety1 (before an actual exam and Raven Matrices)) except the G.P.A scores. Similar results have been obtained for the analyses of the pre, post and follow-up measures (self-efficacy, T.A.I-T (general) and `worry` and `emotionality` subscales of T.A.I-T) except the `nervousness` subscale of T.A.I-T. 'Time main' effects indicated significant improvements for these measures from pre to post treatment which was maintained at the follow-up period. But again differential effectiveness of the group was not observed. The results were interpreted and discussed together with methodological shortcomings and suggesstions for future. -vxi-