Ottoman army in the eighteenth century: War and military reform in the Eastern European context

Abstract

Bu tez askeri tarihçiligin Osmanlı ordusunun 1683 ve 1792 yıllarıarasındaki durumunu ve Nizam-ı Cedid ordusu öncesindeki reform girisimlerini elealıs seklini sorgulamaktadır. Batılı askeri tarihçiler 1683 sonrası dönemde Osmanlıaskeri gücünün azalmasını Osmanlı askeri teknolojisinin döneminin gerisindekalmıs olmasına baglamaktadırlar. Bu görüse göre reform girisimleri Avrupakaynaklı yöntem ve teknolojileri kullanmaya karsı dini nitelikli bir tepki tarafındanengellenmistir.Bu tez, Avusturya ve Rusya'nın teknoloji bakımından Osmanlımparatorlugu'nun çok ilerisinde olmamasından yola çıkarak Osmanlı ordusununbu ülkeler karsısındaki basarısızlıklarında teknolojinin belirleyici etken olmadıgınısavunmaktadır. Osmanlı ordusu söz konusu dönemde baslıca düsmanı olan Rusordusuyla kıyaslandıgında, Rusların askere alma, lojistik, askeri liderlik gibialanlarda elde ettikleri basarıyla ve Batılı savas yöntemlerini oldugu gibi kabuletmek yerine bunları step savasının gereklerine uygun hale getirecek taktikseldegisiklikleri yaparak Osmanlı ordusu karsısında zaferler kazandıklarıanlasılmaktadır. Aynı dönemde Osmanlı idaresindeki istikrarsızlık sonucunda nesavas alanında ne de reformların gerçeklesmesi için gerekli olan liderlik ortayakonabilmistir. Sonuç olarak klasik dönem Osmanlı ordusunun kalıntıları iktisadikaynakları tüketip reformları engellemeye devam etmislerdir. Din ise bu devletolusumu sürecinde iktidar mücadelesine giren taraflardan biri için bir savasçagrısından ibaret kalmıstır.Anahtar Kelimeler: Osmanlı Ordusu, Askeri Devrim, Askeri Teknoloji

This thesis attempts to challenge the way military historiography dealswith the state of the Ottoman army between 1683 and 1792 and the military reformattempts prior to the Nizam-ı Cedid army. Western military historians have ascribedto the inferiority of the Ottoman military technology the waning of the Ottomanmilitary power in the post-1683 period. Any attempt at reform was allegedlyobstructed by religious reaction against borrowing European methods andtechnology.This thesis argues that technology was not the decisive factor in theOttoman failure against the Austrians and Russians since those two were not too farahead of the Ottomans with regards to the level of military technology to justifysuch a conclusion. The comparison with the Russian army, the archenemy of theOttomans in the period under question, reveals that the Russian success in suchdepartments as conscription, logistics, military leadership and continuous tacticaladjustments made to accommodate the needs of steppe warfare, rather than outrightapplication of Western methods of warfare, resulted in victories against theOttomans. The Ottomans in the meantime were bothered by instability at the Porte,which could neither provide the necessary leadership on the battlefield nor carry outthe military reforms. As a result, the vestiges of the Ottoman military organizationin its classical form continued to take up economic resources and block anyattempts at reform. Religion in this process served as nothing more than a rallyingcry for a certain group who vied for power in Istanbul at a time of state formation.Keywords: Ottoman Army, Military Revolution, Military Technology