Persisting humans:A study on vague composition in four dimensional space-time

Abstract

Bu çalışmanın genel konusu insanların zaman içindeki sürerliğidir. Yeniden tanımlayıcı bir fizikalist çerçevede, dört boyutluluğu ve perdurantizmi öne çıkararak, fonksiyona bağlı bir kriter koymak hem senkronik hem de diakronik kompozisyonun analizindeki en iyi yöntem gibi görünüyor. Daha fazla ayrıntı vermek gerekirse, bu çalışmada genel olarak söylenen insanın senkronik kompozisyonun şu şekilde analiz edilebileceğidir: Bir insanın parçaları, o insanın yaşamını oluşturan ve onu devam ettirmesini sağlayan fonksiyonları olan şeylerdir. Dahası, insan kompozisyonunda muğlaklık söz konusu olduğundan parçaların derecelerinden de bahsedilebilir. Diğer taraftan dört boyutlu uzay ve perdurantizm çerçevesinde bakıldığında diakronik süregelim açısından insanın zamansal parçalarının tek tek senkronik parçaların fonksiyonlarını yerine getirip getirmeme durumlarına göre analiz edilebileceğini söylemek mümkündür.

The main theme of this work is the persistence of human persons. Within a redescriptive physicalist framework, and favouring four-dimensionalism and perdurantism, a criterion based on functioning can be the best way to analyse both synchronic and diachronic composition. To be more specific, this work principally holds that the synchronic composition of humans can be analysed given a criterion which suggests that things that function to sustain or constitute the particular life of a given human being are parts of that human being. And since there seems to be vagueness in human composition we can talk of parts in degrees. For diachronic existence, on the other hand, given a four-dimensionalist framework and perdurantism one can analyse the existence of the temporal parts of a single human through functioning parts, referring to a single functioning part's four-dimensional history.