Dynastic relations in East Asia during the 10th-14th centuries

Abstract

Bu çalışma10-14üncü yüzyıllararasında Doğu Asya'da yerleşik ve bu dönemde yerleşik toplumların kuzey sınırlarında ortaya çıkmaya başlayan göçebe hanedanlar arasındaki ilişkiler üzerine odaklanarak hanedanlar arası ilişkileri incelemktedir. Kısa süren Gök Türk ve Uygur Kağanlıkları ile Tang hanedanının yıkılmasından sonra Kitanlardan başlayarak göçebe topluluklar belirli hanedanlar etrafında birleşmeye başladılar. Bu hanedanlar etnik kökenlerine bakmaksızın çifte bir idari sistem getirmekle birlikte İmparator ünvanını almalarına rağmen bir Çin İmparatorundan daha çok bir kağan gibi hareket etmekteydiler. Siyasi ve askerî açıdan göçebelerin daha güçlü oldukları bir dönemde göçebe ve yerleşik hanedanların ilişkilerinin doğasını incelemek bu çalışmanın odak noktasını oluşturmaktadır.

This study analyzes the interdynastic relations in East Asia between the 10th and 14th centuries focusing on the relations between the sedentary and the nomadic dynasties that began to emerge on the northern borders of the sedentary societies of East Asia. After the collapse of the short-lived Türk and Uighur Qaghanates and the Tang Dynasty, beginning with the Khitans, the nomads began to unite around certain dynasties. Regardless of their ethnic background, these dynasties created dual administrative structures and yet acted like qaghans rather than Chinese Emperors despite assuming the title of Emperor. The focus of this study is to examine the nature of the relations between the nomadic and sedentary dynasties during a period in which the nomads had the military and political upper hand.