Milliyetçilik ve Türkiye`de Milliyetçi Cephe Hükümetleri`nin kurulma ve dağılma süreçleri

Abstract

1961 Anayasası ile birlikte Türkiye Cumhuriyeti, koalisyon ve azınlık hükümetleriyle tanışmıştır. 1971 yılında Millet Meclisi'nde okunan askeri muhtıra ile başlayan ara dönemden sonra kurulan hükümetlerin hiçbiri bir partinin, tek başına iktidarı şeklinde gerçekleşmemiştir. 1970'li yılların en uzun hükümetleri olan Milliyetçi Cephe Hükümetleri de, koalisyon hükümetleridir. Bu hükümetler Kıbrıs meselesi, Kıta sahanlığı sorunu ve ABD ambargosu gibi dış sorunların yanı sıra, siyasal şiddet olayları, gün geçtikçe dozunu arttıran kutuplaşmanın toplumun her kesimine yayılması, ekonomik problemler ve istikrarsız siyasi ortam gibi iç sorunların da olduğu bir dönemde kurularak göreve gelmişlerdir. Söz konusu hükümetler, anti-komünizm felsefesiyle hareket etmiş, milliyetçilik fikriyle bir araya gelmiş ve iktidarı sola teslim etmemeyi hedeflemişlerdir. Hükümeti oluşturan bu sağ partilerin, milliyetçi oldukları ve ideolojik olarak bir birliktelik halinde oldukları söylenebilir. Bu partilerin iktidara gelme isteklerinde ortak amaçlar olduğu gibi, özel amaçları da bulunmaktadır. Ayrıca bu partilerin tümü, bünyelerinde milliyetçi hassasiyetler barındırmalarına rağmen, birbirlerinden farklı milliyetçilik anlayışlarına sahiptir. Dönem incelendiğinde ortaya çıkan en önemli sonuç, Milliyetçi Cephe Hükümetlerinin oldukça zor bir şekilde bir araya geldikleridir. Liderler arasındaki kişisel ilişkiler, cephenin şekillenmesine yol açmıştır. Milliyetçi Cephe partilerinin, koalisyon hükümeti kurmalarının yanı sıra seçim dönemlerinde birbirlerini ağır şekilde eleştirerek hedef almaları, hem müttefik hem de rakip olduklarının açık bir göstergesidir. İdeolojik olarak birbirine yakın ve geniş tabanlı bir desteğe mazhar olan koalisyon hükümetlerinin bile sorunlar karşısında radikal çözümler üretemedikleri, Milliyetçi Cephe hükümetleri örneğinde de görülebilecektir.

With the 1961 Constitution, Republic of Turkey met with coalition and minority governments. After the period which started with declaration of the military memorandum, none of the formed governments could not manage to come to power alone. The longest governments of 1970s were The Nationalist Front Governments which were also coalition governments. These governments took office in a period when there are domestic problems such as political issues, political dissemination of politics increasing day by day, economic problems and unstable political environment, as well as external issues such as the Cyprus issue, the Continental shelf problem and the US embargo. These questioned governments came together with the notion of nationalism, acted on the philosophy of anti-communism and aimed not to deliver power to the left. It can be said that these right-wing parties that composes the government are nationalist and ideologically united. These parties had also special purposes as well as common aims in their willingness to come power. Furthermore, all of these parties had different nationalist attitudes despite their nationalist considerations. After the examination of this period, the most important result was that Nationalist Frontal Governments came together difficultly. Personal relationships between the leaders led to the formation of front. Besides formation of a coalition government, criticizing each other in the election period are obvious indicators of that Nationalist Front Parties were both ally and competitor. Even the coalition governments which were ideologically close to each other and broadly based on support, could not find radical solutions to the problems, it can be seen in the example of the Nationalist Front governments.