Aristoteles`in mutluluk anlayışı: Kapsayıcılık ve dışlayıcılık tartışması

Abstract

Bu tezin amacı Aristoteles'in Nikomakhos'a Etik adlı eserinde ortaya koymuş olduğu mutluluk anlayışını incelemektir. Aristoteles'in mutluluktan ne anladığı temel olarak iki farklı okumaya müsaade etmektedir. Bu durum kapsayıcılık ve dışlayıcılık adıyla anılan iki pozisyonun ortaya çıkmasına neden olmuştur. Aristoteles, Nikomakhos'a Etik'te mutluluğun ne olduğu sorusuna işlev argümanı, nihai amaç ve kendine yeterlilik kriterleri aracılığıyla bir cevap verir. Buradan hareketle Aristoteles'in mutluluktan ne anladığı sorusuna kapsayıcı ve dışlayıcı pozisyonların işlev argümanı, nihai amaç ve kendine yeterlilik kriterleri hakkındaki yorumları incelenerek bir cevap aranmıştır. Bu amaçla her iki pozisyonun işlev argümanı, nihai amaç ve kendine yeter olma kriterlerini nasıl anladıkları değerlendirilmiş ve Aristoteles'in mutluluk anlayışı ile uyumlu olanın dışlayıcı pozisyonun iddiası olduğu sonucuna varılmıştır.

The aim of this thesis is to analyze Aristotle's understanding of happiness in Nicomachean Ethics. What Aristotle understands from happiness allows basically two different readings. This leads to two interpretations, which are called inclusivism and exclusivism. In Nicomachean Ethics, Aristotle gives an answer to the question of happiness through the function argument, finality and self-sufficiency criterions. Therefore, this thesis seeks an answer to the question of what Aristotle understands from happiness by examining the interpretations of the inclusivism and the exclusivism with respect to the function argument, finality and self-sufficiency criterions. For this purpose, the evaluations of these two positions about the function argument, finality and self-sufficiency criterions are criticized. As a result, the arguments of the exclusivism is found compatible with Aristotle's happiness.