Hemiplejik hastalarda peroneal fonksiyonel elektriksel stimülasyonun ambulasyon üzerine etkisi

Abstract

- 78 - ÖZET Bu çalışmada, nörojenik iyileşmesi büyük ölçüde tamamlanmış 19 yürüyebilen hemiparetik hasta yer aldı. Çalışma grubunu oluşturan 9 hastaya 3-4 hafta süreyle peroneal fonksiyonel elektriksel stimülasyon uygulanırken, kontrol grubunu oluşturan 10 hastaya aynı süre boyunca konvansiyonel ve nörofizyolojik rehabilitasyon teknikleri uygulanmasına devam edildi. Tedavi süresinin başlangıcı ve sonunda hastaların yürüyüşleri video kaydına alınarak görsel klinik yürüme analizi ve zaman- uzaklık değişkenleri analizi yapıldı. Zaman-uzaklık değişkenleri olarak yürüme hızı ve ritmi, adım ve 2 adım uzunluğu, 2 adım/alt ekstremite uzunluğu, adım zamanı ve adım zamanı farkı incelendi. FES uygulanan grupta tedavi sonunda zaman-uzaklık değişkenlerinin hemen hepsinde olumlu yönde ve istatistiksel olarak anlmalı farklar izlendi. Bu farklar kontrol grubunda tedavinin oluşturduğu değişikliklerle karşılaştırıldığında sonuçlar yine istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Görsel klinik yürüme analizi sonuçları da, her iki grupta mevcut yürüme bozukluklarında tedaviyle anlamlı azalmalar olduğunu ortaya koyarken, çalışma grubunda olumlu gelişmelerin daha yoğun olduğunu ve düşük ayağa ilişkin yürüme bozukluklarında önemli düzelmeler meydana geldiğini gösterdi. Peroneal FES* in hemipleji rehabilitasyonunda ambulatuvar kapasiteyi arttırmak yönünden uygun ve yararlı bir tedavi tekniği olduğu sonucuna varıldı.

- 79 - SUMMARY 19 hemiparetic patients who were able to ambulate took part in this study. The control group which consisted of 10 patients received conventional and neurophysiology rehabilitation tecniques while peroneal functional electrical stimulation was performed to the rest for a period of 3-4 weeks. Video tape recordings were performed in the beginning and at the end of the therapy sessions for analysis of temporal-distance variables and clinical gait assessment. Temporal-distance variables consisted of velocity, cadence, step and stride length, stride length/lower extremity length and step time differential. Analysis of these variables yielded significant increments in favour of increase in ambulatory capacity in FES group. The differences were significantly higher when compared to those of the control group, as well. Visual clinic gait assessment was found to be improved in both groups, while statistical analysis revealed a higher significance in the FES group. The problem of dropfoot was also resolved to a better content in the FES group. It was concluded that, peroneal FES is an appropriate and beneficial tecnique in the rehabilitation of hemiparetic patients from the point of view of ambulation.