Anterior miyokard infarktüsünden sonra miyokard canlılığının saptanmasında nitratlı ve dobutaminli ekokardiyografinin talyumlu miyokard sintigrafisi ile karşılaştırılması

Abstract

Çalışmamızın birinci amacı anterior miyokard infarktüsüne (AMİ) bağlı sol ventrikül fonksiyon bozukluğu olan hastalarda miyokard canlılığının (MC) saptanmasında, nitrat ekokardiyografi (NE) ve düşük doz dobutamin stres ekokardiyografi (DDDSE) yöntemlerini talyumlu miyokard sintigrafisi (TMS) ile karşılaştırmaktır. Çalışmamızın ikinci amacı koroner yeniden kanlandırılma sonrası iyileşme ölçüt alınarak, NE'nin kullanılabilirliğini DDDSE ve TMS yöntemleri ile birlikte değerlendirmektir. Çalışmaya son 3 ay içerisinde AMİ geçirmiş olan 20 hasta alındı. Hastalara farklı günlerde fakat aynı hafta içinde olmak üzere NE, DDDSE ve TMS yapıldı. NE ve DDDSE'de ardışık iki veya daha çok fonksiyon bozukluğu olan miyokard segmentinde duvar hareketinde düzelme saptanması canlılık olarak kabul edildi. TMS 'de perfüzyon defekti olan segmentlerde en az bir derece perfüzyon düzelmesinin görülmesi canlılık olarak değerlendirildi. TMS altın standart alındığında, segmenter düzeyde, NE'nin duyarlılığı % 75, özgüllüğü % 86; DDDSE'nin duyarlılığı % 76, özgüllüğü % 80 olarak bulundu. Koroner yeniden kanlandırılma yapılan 13 hastanın, işlemden ort. 45+14 gün sonra yapılan takip ekokardiyografilerinde, başlangıca göre.bir veya daha çok dereceli duvar hareket düzelmesinin izlenmesi, geriye dönüşümlü fonksiyon bozukluğu olan miyokardiyal segment olarak tanımlandı. Koroner yeniden kanlandırılma sonrası düzelme ölçüt alındığında NE'nin duyarlılığı 70, özgüllüğü % 88; DDDSE'nin duyarlılığı % 74, özgüllüğü % 83; TMS'nin duyarlılığı % 84, özgüllüğü % 72 olarak saptandı. Sonuç olarak, anterior miyokard infarktüsünden sonra miyokard canlılığının tesbitinde NE ve DDDSE'nin TMS kadar güvenilir olduğu, kolay uygulanabilir ve çok daha ucuz olması nedeni ile tercih edilebileceği düşünüldü.