Ankara`da çeşitli kamu sağlık kuruluşlarında çalışan hekimlerin genel sağlık sigortası, aile hekimliği, genel sağlık sorunları hakkındaki bilgi ve yaklaşımlarının değerlendirilmesi

Abstract

ÖZET Bu çalışmada Ankara'da SB'rıa, SSK'na ve Ankara, Gazi ve Hacettepe Üniversitelerine bağlı olarak çalışan hekimlerin, GSS, aile hekimliği ve genel olarak sağlık sorunlarına yaklaşımları ile bu konulardaki bilgilerinin ortaya çıkarılması amaçlanmıştır. Kesitsel bir çalışma olan araştırmanını verileri 1 Mayıs 1993-30 Haziran 1993 tarihleri arasında anket yöntemiyle elde edilmiştir. Kurumlardan elde edilen listelerden toplam 5469 hekim olduğu anlaşılmıştır. Yeterli görülen %10.0'lık örneklem, listeler cinsiyete, çalıştıkları kurumlara ve unvanlarına göre tabakalanarak, tabaka ağırlıklarına göre rasgele sayılar tablosu kullanılarak seçilmiştir. Araştırmaya 527 hekim katılmış, katılım oranı %96.3 olmuştur. İncelenen hekimlerden, uzmanların %21.8'inin, pratisyenlerin %3. 6' sının muayenehanesi vardır. Hekimlerin muayenehanede çalışma isteklerini en çok etkileyen özellik daha iyi maddi olanaklar sağlamasıdır. Hekimlerin %60.6'sı GSS'na olumlu bakmaktadır. Hastanelerin özelleştirilmesini olumlu bulanlar ise %52.3'dür. GSS'nı olumlu bulanların bu konuya yaklaşımı daha olumludur(p<0.05). İncelenenlerin %65.7'si aile hekimliği sistemini Türkiye için gerekli bulmaktadır. Hekimlerin toplam olarak %19.9'u, pratisyenlerin ise %40.4'ü aile hekimi olmak istediğini belirtmiştir. Aile hekimi olmak isteyenlerin %83.5'i öncelikle üç büyük ilden birinde çalışmak istemektedir. Üç 126127 büyük il dışında çalışmak için istedikleri ücret ortalama 20.3+0.97 milyon TL dır. Hekimlerin, sağlık hizmetlerinin istenen düzeyde olmamasının nedeni olarak düşündükleri en önemli beş sorun genel bütçeden sağlığa ayrılan payın düşük olması, ulusal sağlık politikasının olmaması, koruyucu sağlık hizmetlerine gereken önemin verilmemesi, sağlık personelinin ücretlerinin düşük olması ve GSS olmamasıdır. İncelenen hekimlerin GSS ve aile hekimliğine genel olarak olumlu baktıkları, ancak düşünceleri arasında çelişkiler olduğu ve yeterli bilgiye sahip olmadıkları anlaşılmıştır. Tıp eğitiminin tıbbi problemlerin dışındaki sağlık sorunlarıyla da ilgili hekimler yetiştirecek şekilde düzenlenmesi yerinde olacaktır.