Kök kanal geometrisinin apikalden irrigan ekstrüzyonuna etkisi: in vitro

Abstract

Bu çalışmanın amacı farklı koniklik açıları ve iğne tiplerini test ederek, kök kanal geometrisinin apikalden ekstrüze olan irrigan miktarına etkisinin in vitro değerlendirmesini yapmaktı. Toplam 43 çekilmiş tek köklü insan mandibular premolar dişi kullanıldı. Deneysel gruplar, art arda gelen her grupta artan miktarda koniklik üretecek şekilde enstrümante edildi: Grup 1 (# 25 / .02), Grup 2 (# 25 / .04), Grup 3 (# 25 / .06) ve Grup 4 (# 25 / .08) (n = 43, her gruptaki). İrrigasyon, 30 G açık-düz uçlu iğne, 30 G kapalı uçlu yandan perfore iğne ve 27 G açık-bevel uçlu iğne kullanılarak sırayla yapıldı. Açık-düz uçlu ve kapalı uçlu yandan perfore iğneler apeksten 3 mm kısa olacak şekilde yerleştirilirken, açık-bevel uçlu iğne kanal içerisinde sıkışmadan ilerleyebileceği son noktaya yerleştirildi. İrrigasyon için için 6 mL %5,25 NaOCl kullanıldı. Ekstrüze irrigan önceden tartılmış sünger küplerde toplandı. Ekstrüze edilmiş irrigan miktarı, süngerin son ağırlığından başlangıç ağırlık çıkarılarak hesaplandı (hassasiyet: 10-4 g). İstatistiksel analiz tek yönlü ve tekrarlanan ölçümlerde varyans analizi, ardından post hoc Tukey ve Bonferroni testleri kullanılarak yapıldı (α = 0,05). Kanal konikliğindeki artış, açık-düz uçlu iğne (p <0,05, Grup 1, 2, 3 ve 4 için) ve kapalı uçlu yandan perfore iğne (p <0,05, Grup 1,2 ve 4 için) için ekstrüze irrigan miktarında azalmaya neden oldu, ancak açık-bevel uçlu iğne için anlamlı bir etki bulunamadı. Ekstrüze irrigan miktarı, tüm koniklik açılarında açık-düz uçlu iğne kullanıldığında kapalı uçlu yandan perfore iğneye göre ve çoğu koniklik açısında açık-bevel uçlu iğneye göre daha fazlaydı (p <0,05). Kapalı uçlu yandan perfore iğne genellikle en az irrigan ekstrüzyonuyla ilişkiliydi. Sonuç olarak, iğne yerleştirme derinliği sabit olduğunda, apikalden ekstrüze irrigant miktarı, kanal konikliği arttıkça azaldı. En fazla ve en az ekstrüzyon genellikle sırasıyla açık-düz uçlu ve kapalı uçlu yandan perfore iğnede gözlendi.

This aim of this study was to perform an in-vitro evaluation of the effect of root canal geometry on the amount of apical extrusion of irrigant, by testing different tapers and needle types. A total of 43 extracted single-rooted human mandibular premolar teeth were used. Experimental groups were instrumented to produce increasing amounts of taper in each successive group: Group 1 (#25/.02), Group 2 (#25/.04), Group 3 (#25/.06), and Group 4 (#25/.08) (n = 43, each). Irrigation was done sequentially by using a 30-G open-ended flat needle, 30-G close-ended side-vented needle, and 27-G open-ended beveled needle. Flat and side-vented needles were each placed 3 mm short of the apex, while the beveled needle was placed as far as possible in the canal without binding. For irrigation, 6 mL of 5,25% NaOCl was used. Extruded irrigant was collected in preweighed foam cubes. Amount of extruded liquid was calculated by subtracting the initial from the final weight (precision: 10-4 g). Statistical analysis was performed by using one-way and repeated-measures analysis of variance, followed by post hoc Tukey and Bonferroni tests (α = 0,05). An increase in canal taper led to a decrease in the amount of extruded irrigant for the flat needle (p < 0,05 for Groups 1 and 2 vs. 3 and 4) and side-vented needle (p < 0,05 for Groups 1 and 2 vs. 4), but no significant effect was found for the beveled needle. Amount of extruded irrigant was greater with the flat than with the side-vented needle at all tapers and with the beveled needle at most tapers (p < 0,05). The side-vented needle was generally associated with the least amount of extrusion. As conclusion, given a constant needle insertion depth, the amount of apically extruded irrigant decreased as canal taper increased. Greatest and least amounts of extrusion were generally observed with the flat and side-vented needle, respectively.