Disk ınterferens rahatsızlık olgularında önekonumlandırıcı splint tedavisinin eklem sesleri veısırma kuvvetlerine etkisinin değerlendirilmesi

Abstract

Temporomandibular eklemin disk interferens rahatsızlıkları, farklı etiyolojilerle ortaya çıkan kondil disk kompleksi düzensizliklerini kapsar. Ağrı, eklem sesleri, hareket kısıtlılığı veya ağız açmada zorluk gibi işaret ve semptomlar hastaları tedavi arayışına iter. Anteriora konumlandırıcı splint bu işaret ve semptomları gidermeye yardımcı olabilir. Elektroakustik sistemler, eklem seslerinin objektif değerlendirilmesini sağlar. Öte yandan, maksimum ısırma kuvvetinin ölçümü çiğneme sisteminin durumu hakkında bilgi verir. Araştırmamıza sağlıklı 22 asemptomatik birey ve klinik olarak disk interferens rahatsızlığı tanısı konulmuş 22 birey dahil edildi. Her iki grup klinik muayene verileri, eklem sesleri ve maksimum ısırma kuvvetleri açısından karşılaştırıldı. Semptomatik gruba geceleri 8 saat olmak üzere 6 hafta boyunca anteriora konumlandırıcı splint tedavisi uygulanarak, tedavi öncesi ve sonrasında elde edilen veriler karşılaştırıldı. Eklem sesi kaydında Eklem Vibrasyon Analizi kullanılırken, maksimum ısırma kuvvetinin ölçümünde piezorezistif esnek sensörler kullanıldı. İstatistiksel değerlendirmede gruplar arasındaki farklılıklar incelenirken Mann Whitney U Testinden ve iki bağımlı değişken arasındaki farklılık incelenirken ise Wilcoxon testi kullanıldı. Semptomatik grubun tedavi öncesi ve sonrası eklem sesi parametreleri karşılaştırıldığında splint tedavisi eklem seslerini gidermede başarısız; ağrının azalması, hareketlerde kısıtlılık olmaması, ağız açıklığının artmasında ve maksimum ısırma kuvvetinin artmasında ise başarılı bulunmuştur. Asemptomatik grubun TME ses parametreleri, genel olarak semptomatik gruptan daha düşük bulunmuştur. Bununla birlikte, maksimum ısırma kuvvetleri ve maksimum ağız açıklığı değerleri bakımından ise semptomatik ve asemptomatik gruplar arasında anlamlı farklılık bulunmamaktadır. Çalışmamızın sınırları içinde ileri çalışmalar için disk konumlarının magnetik rezonans yöntemiyle belirlenmesi faydalı olabilir. Eklem Vibrasyon Analizi, ek tanı yöntemidir ve klinik muayeneyle beraber kullanılmalıdır. Kuvvet ölçümlerinin farklı hasta gruplarıyla karşılaştırılacağı çalışmalar için ise hastaların yaş, cinsiyet ve vücut kitle indeksi gibi özelliklerinin benzer olması önerilebilir.

Disc interference disorders of the temporomandibular joints include condyle-disc derangements caused by different etiologies. Patients usually seek treatment for signs and symptoms such as pain, joint sounds and limited mandibular movements. Anterior repositioning splints may eliminate these signs and symptoms. Electroacoustic sound recording systems provide objective evaluation of TMJ sounds. On the other hand, maximum bite force measurement is a parameter, which shows masticatory system status. 22 healthy patients as the asymptomatic group and 22 patients who had disc interference disorders as the symptomatic group were included in this study. Both groups were evaluated and compared for the clinical examination data, the joint sound recordings and the maximum bite force measurements. Anterior repositioning splints were applied 8 hours per night for 6 weeks to the symptomatic group and the comparisons were made for the data of clinical signs and symptoms, TMJ sound recordings and maximum bite force measurements as recorded before and after the treatment. Joint Vibration Analysis device was used for TMJ sounds and flexible piesoresistive sensors were used for maximum bite force measurements. The Mann Whitney U test was used for statistical comparisons between two groups, whereas Wilcoxon test was used for the examination of the two dependent variables. It was concluded that splint therapy was to be failed for eliminating joint sounds when sound parameters were compared before and after treatment in the symptomatic group; however pain decreased, both maximum mouth openings and maximum bite forces increased and the patients reported no restrictions in their mandibular movements after splint therapy. In general, the TMJ sound parameters recorded for the asymptomatic group were found to be lower than those of the symptomatic group. There were no statistically significant differences between both groups in terms of maximum bite forces and maximum mouth openings. For further studies, the determination of articular disc positions by magnetic resonance imaging might be useful. Electrovibratography is an additional diagnostic technique, and should be accompanied by clinical examination. Additionally, maximum bite force measurements might be made with similar groups who had similar age, gender and body mass index.