Views from the Varzharan: Negotiation of social identities through Armenian schools

Abstract

Türkiye'deki Ermeniler, resmi açıdan azınlık grubu olarak değerlendirilmektedir. Fakat gayri resmi olarak, nüfusun çoğuyla aralarındaki din ve dil farkları bakımından, 'yarı vatandaş' olarak görülmektedirler (kendilerini de öyle görmektedirler). Böylelikle, özel Ermeni alanları ve kamusal Türk alanları arasında hayali sınırlar meydana gelmektedir. Özel alan, Ermeniliğin belli başlı ilkelerini korumaya yönelik bir amaç taşırken, kamusal alan ise eğitim yoluyla 'Türk normlarına' benzeşmeye zorlamaktadır. Yarı-özel ve yarı-kamusal alanlarda stratejik konumlara sahip kurumlar ve bunların mensupları da söz konusudur; Ermeni okulları ve öğrenciler bunları temsil etmektedirler. Bu çalışma, Ermeni gençliğinin toplumsal kimliklerinin Ermeni okulları aracılığıyla ve, daha geniş anlamda, kimlik politikaları bağlamında nasıl müzakere edildiğini araştırmayı amaçlamaktadır. İstanbul'da lise düzeyindeki bir Ermeni okulunda, yarı yapılandırılmış mülakatlar ile etnografik veri toplanmış ve katılımcı gözlem gerçekleştirilmiştir. Ortaya çıkan ana temalar, Ermeni okulunu özel bir 'güvenli alan' ve 'ikinci ev' olarak ve Ermeni öğrencileri de karışık dilsel tutumlar ve pratikler içeren çeşitli toplumsal-mekansal kimlikler taşır biçimde temsil etmektedir. Okulun özel ve komünite merkezli bir habitusu pekiştiren sosyalleşme mekanizmalarını ve öğrencilerin bu habitus içinde birer paradoksal mevcudiyet gösteren devamlı/değişken dilsel tutumlarını ve pratiklerini tartıştım.

Armenians in Turkey are an officially recognized minority group; however, they are unofficially (self-)regarded as 'semi-citizens' due to religious and linguistic differences from the majority of the population. There exist imagined boundaries between private Armenian and public Turkish spaces. There also exist institutions and members that occupy strategic positions 'between' them. Armenian schools and students represent one such case study. While the schools hold distinct spatial positions under the private/public binary, its students navigate complicated socio-spatial positions. This thesis argued that Armenian students negotiate their identities differently based on their socio-spatial positions, and these differences could be measured through their language attitudes and practices within the Armenian school. Ethnographic data was collected through semi-structured interviews and participant observations at one Armenian high school in Istanbul. The main themes represented the Armenian school as a private, community-centered 'safe space' and 'second home', and Armenian students as holding variant socio-spatial identities. I discussed the school's mechanisms of symbolic power that promote a socialized habitus, as well as the students' (in)consistent language attitudes and practices that presented themselves as paradoxes in their complicated negotiations of social identity within these conditions.