CAD/CAM teknolojisiyle üretilen farklı tam seramik inlay/onlay restorasyonların marjinal uyumlarının ve klinik başarılarının in vivo olarak değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Bu prospektif klinik çalışmanın amacı, lityum disilikat cam seramik ve hibrit seramik CAD/CAM bloklarından elde edilen inlay/onlay restorasyonların 1 yıllık takipte klinik performansının değerlendirilmesi ve marjinal uyumlarının karşılaştırılmasıdır. Gereç ve yöntem: Toplam 30 lityum disilikat cam seramik (IPS e.max CAD, Ivoclar Vivadent, Schaan, Liechtenstein) ve 30 hibrit seramik (Cerasmart, GC, Leuven, Belgium) CAD/CAM bloğu kullanılarak elde edilen 60 inlay/onlay restorasyon, 14 hastaya çift taraflı olarak uygulanmıştır. Kullanılan materyal tipine göre toplam 2 grup oluşturulmuş; klinik değerlendirmeler, simantasyondan 1 hafta, 6 ay ve 1 yıl sonra modifiye USPHS kriterleri, gingival ve plak indeksi ve hasta memnuniyeti kriterlerine göre yapılmıştır. Her gruptan seçilen 8 örneğin birinci hafta ve 1.yılda elde edilen epoksi replikalarının bukkal birleşim sınırları scanning elektron mikroskobunda (SEM) incelenmiştir. Elde edilen veriler `Friedman`, `Wilcoxon Signed Ranks`, `Ki-kare`, `Independent samples t` ve `Paired t` testleri kullanılarak analiz edilmiştir (p<0.05). Bulgular: Herhangi bir zaman diliminde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır (p>0.05). Bir yılın sonunda, her iki grup için de toplam başarı oranı %100 olarak belirlenmiştir. SEM değerlendirmesine göre lityum disilikat cam seramik ve hibrit seramik CAD/CAM bloklarında seramik-siman ve mine-siman arayüzlerinin her ikisinde de devamlı marjin yüzdelerinde düşüşler görülse de, sonuçlarda istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık gözlenmemiştir (p>0.05). Sonuç: Bir-yıllık sonuçlar ışığında, posterior inlay-onlay restorasyonları için hibrit seramikler lityum disilikat cam seramiklere alternatif, güvenilir bir tedavi opsiyonu olarak düşünülebilir.

Objective: The aim of this prospective clinical study was to evaluate the clinical performance and compare the marginal adaptation of inlay-onlay restorations made of a lithium-disilicate glass-ceramic and hybrid ceramic CAD/CAM blocks over a 1 year period. Materials and Methods: A total of 60 inlay-onlay restorations were placed in 14 patients including 30 lithium disilicate glass ceramic (IPS e.max CAD, Ivoclar Vivadent, Schaan, Liechtenstein) and 30 hybrid ceramic CAD/CAM blocks (Cerasmart, GC, Leuven, Belgium). The restorations were assigned to two groups according to the materials used. Clinical evaluations were performed after 1 week, 6 months and 1 year of cementation process according to the modified United States Public Health Services (USPHS) criteria, gingival and plaque indexes. The marginal quality analysis of sixteen samples randomized selected were assessed under a SEM (Scanning Electron Microscobe) regarding morphological changes. The data were analyzed by using Friedman, Wilcoxon Signed Ranks, Chi-square, Independent samples and Paired t tests (p<0.05). Results: No statistically differences between the two materials were found at any time (p>0.05). After 1 year, total survival rates of all-ceramic restorations were 100%. Regarding SEM evaluation of lithium disilicate glass ceramic and hybrid ceramic CAD/CAM blocks groups of this study, continuous margin percentages in both ceramic-cement and enamel-cement interfaces decreased, but these results were not statistically significant (p>0.05). Conclusions: Based on the 1-year data, hybrid ceramic systems can be considered as an alternative, reliable treatment option to lithium disilicate glass ceramics for posterior inlay onlay restorations.