With (in) irony writing as woman: Tante Rosa and Cüce

Abstract

Bu tezde amaçlanan ironinin kadın yazarların romanlarındaki işlevinin incelenmesidir. Yola çıkarken sorulan soru ironinin kadın yazarların romanlarında kadın kimliği ve kadın olarak yazma konumu bağlamında dönüştürücü rolü olup olmadığıdır. Bu soru Sevgi Soysal'ın Tante Rosa (1968) ve Leyla Erbil'in Cüce (2001) romanları özelinde cevaplanmaya çalışılmıştır. Çeşitli ironi türleri ve kullanım biçimleri saptanmış ve Romantik/belirsiz ironi ve Sokratik ironinin iki romanda dönüşümlü olarak kullanıldığı gözlenmiştir.İki romanda ironinin incelenmesi sonucunda Tante Rosa'nın bir gelişim romanı (bildungsroman) parodisi olduğu ve Cüce'nin parçalı benlik temsillerinin ötesinde güçlü bir yazar sesine işaret ettiği iddia edilmiştir.

The aim of this study is to analyze the function of irony in women writers? novels. The initial question is if irony plays a subversive role in women writers? novels in favor of female identity and writing as woman. In this context, Sevgi Soysal?s Tante Rosa (1968) and Leyla Erbil?s Cüce (2001) are examined. Different types of irony and their varying applications within the novels are presented, and it is ascertained that Romantic/unstable and Socratic irony are used alternatively in these novels.As a result of the analysis on the use of irony specifically in these two novels, it is argued that Tante Rosa emerges as a parody of bildungsroman that undermines the idea of self-development, and Cüce points to a rather fortified authorial voice that is beyond the fragmented representation of the selves in the novel.