Brahms ve piyano (üç evrede Brahms`ın piyanoya getirdikleri)

Abstract

Robert Schumann, Frédéric Chopin ve Franz Liszt'ten sonra 19. yüzyıl piyano edebiyatı ve genel müzik tarihinin dördüncü büyük ismi Johannes Brahms'dır.Chopin ve Liszt'in devrimci, atılgan çizgilerinden ziyade, mirasçısı olduğu büyük Alman-Avusturya ekolünün klasik tutumunu yeğleyen sanatçı, piyanist, orkestra ve koro şefi ve besteci kimliğiyle Orta Avrupa müzisyenlerine büyük bir etki yapmıştır.Buxtehude-Bach-Haendel ve Haydn-Mozart-Beethoven düşünce tarzını, romantik dönemin cüretli armonik arayışları ve kendi iç aleminin yansıdığı alabildiğine öznel kısa süreli eserlerinin lirizmi ile bağdaştıran Brahms, piyano tekniğinde de aynı çizgiyi sürdürmüştür. Piyano yazısını senfonik-teknik-lirik arayış dönemleri olarak üçe bölebileceğimiz besteci, karmaşık, güç isteyen ama Lisztvari abartıdan kaçınan bir virtüöziteye yönelmiştir.Brahms stil ve öznellik açısından romantik, form bakımından ise (öznellikle sonat ve tema-çeşitlemelerde) neo-klasik olabilmiştir.

The fourth biggest name of 19. Century's piano literature and general music history after Robert Schumann, Frédéric Chopin and Franz Liszt, is Johannes Brahms.In contrary to the revolutionary and audacious line of Chopin and Liszt and being an artist prefers the classical behavior of the german-austrian school of which he is the inheritor, he had a great impact on the Middle European musicians as a pianist, an orchestra and chorus conductor and a composer.Brahms who has associated the way of thinking of Buxtehude-Bach-Haendel and thereafter Haydn-Mozart-Beethoven, to the venturesome harmonic search of the romantic era and to the lyrism of his supremely subjective short pieces where his iner world is being reflected, has carried on the same line in his piano techniques as well. The composer whom the piano writing can be separated into three groups as symphonic-technical-lyrical search periods, tended to a complex virtuosity requiring physical force but that avoids Lisztwise exaggeration.Brahms has been a romantic in style and subjectivity but a neo-classis in form (especially in sonata and theme-and-variations).