Developing verbal and nonverbal referential communication skills in young children`s naturalistic and experimental interactions with adults

Abstract

Bu tez çalışması, bebeklik ve erken çocukluk dönemindeki çocukların, nesnelerle ilgili olarak yetişkinlerle kurdukları iletişimlerinde, sözlü ve sözsüz iletişimsel ipuçlarını anlama ve kullanma becerilerini incelemektedir. Kullanılan veriler iki farklı çalışmaya dayanmaktadır. İlk çalışmada, 12. ve 21. aylar arasında, çocukların fiziksel çevrelerinde bulunan nesnelere yönelik düzenli bakıcılarıyla olan gün içindeki iletişimleri ve kendiliğinden gelişen konuşmaları (dil bilgisel referans formları) boylamsal olarak incelenmiştir. İkinci çalışmada ise, 2 ile 4 yaşları arasındaki çocukların, iletişim kurdukları bir yetişkinin istediği nesneye yönelik sözlü ve sözsüz ipuçları çeliştiğinde nasıl davrandıkları iki farklı deney aracılığıyla incelenmiştir. İlk çalışmanın sonuçlarına göre; 21. ayda çocukların yetişkinlerle olan iletişimlerindeki sözlü ipuçlarını (önceki konuşmalarda bahis) doğru bir şekilde kullanmaya başladıkları görülmüştür. Fakat, çocukların bu yetisi ancak konuşmalarını destekleyen, kendilerine ait sözsüz iletişimsel ipuçları (jestler) göz önünde bulundurulduğunda ortaya çıkmıştır. İkinci çalışmanın sonuçlarına göre; çocuklar yetişkinlerle, çevrelerindeki nesnelere yönelik olarak, kurdukları iletişimlerinde karmaşık bir durum ortaya çıktığında bu durumu birden fazla aşamada çözmüştür. Yetişkinin kullandığı sözlü ve sözsüz iletişimsel ipuçlarının bu durumu çözme sürecindeki etkisi aşamadan aşamaya farklılık göstermiştir. Ayrıca, bu süreçte çocukların bireysel bilişsel özellikleri hangi ipucu tipine öncelik verdiklerini etkilemiştir. Her iki çalışmaya dayanarak bu tez, çok erken bir yaştan itibaren, çocukların nesnelere yönelik olan iletişimdeki sözlü ve sözsüz ipuçlarını kullanmada oldukça yetkin bireyler olduklarını göstermektedir. Ayrıca, bu becerilerin kazanılmasında yetişkinlerle kurulan iletişimin önemli bir rol oynadığı görülmektedir.

The current dissertation examines toddlers' and preschool children's competency at using and comprehending adults' verbal and nonverbal cues in referential interactions. We report data from one semi-naturalistic study longitudinally investigating children's speech about objects in their physical environment between ages 1;0 and 1;09; and two experimental studies examining 2- to-4 year-old children' comprehension of an adult's communicative intent in referentially ambiguous situations. The results indicated that the children are competent at using verbal cues (prior mention in discourse) in their referential speech as early as age 1;09; but this competency was detected only when we considered nonverbal action (deictic gestures) supplementing the children's speech. The results from the experimental studies also showed that the children solved referential uncertainty at multiple steps and adults' verbal and nonverbal cues differently contributed to this process at different steps. Children's individual cognitive profiles were associated with whether labels or gestures are prioritized in resolving referential uncertainty. This thesis showed that children learn to demonstrate early referential skills during interactive experience with competent adults, and use both verbal and nonverbal cues to develop referential competency across early preschool years.