Metotreksat-indüklü gastrointestinal hasara karşı silimarin`in koruyucu rolünün araştırılması

Abstract

Bu çalışmada, silimarinin deneysel metotreksat indüklü gastrointestinal hasara karşı koruyucu rolünün araştırılması amaçlanmıştır. Denekler her bir grupta 10 fare olacak şekilde taşıt kontrol, metotreksat, silimarin ve metotreksat+silimarin grupları olmak üzere 4'e ayrıldı. Kontrol grubundaki farelere % 0,9 NaCl, Silimarin grubuna 100 mg/kg dozda silimarin i.p. injeksiyon ile 7 gün boyunca verildi. Metotreksat grubuna, metotreksat farelere i.p. injeksiyon şeklinde 5 gün boyunca 15 mg/kg dozunda uygulandı. Silimarin+Metotreksat grubundaki farelere Silimarin, metotreksat uygulamasından 2 gün önce başlanarak metotreksatla (5 gün) beraber 7 gün boyunca uygulandı. İlaç uygulamalarını takiben biyokimyasal ve patolojik değerlendirmeler için kan ve doku örnekleri alındı. Deney sonunda metotreksat grubu plazma MDA seviyeleri kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulundu. Metotreksat grubu tam kan GSH seviyeleri kontrol grubuna göre anlamlı bir şekilde düşük bulundu. Sadece metotreksat verilen farelerde plazma, mide ve barsak dokusundaki TSA seviyesi kontrol ve metotreksat+silimarin verilen farelere göre anlamlı şekilde yüksek gözlendi. Metotreksat'ın mide ve barsak dokusu MDA seviyeleri kontrol grubuna göre anlamlı bir şekilde yükselttiği gözlendi. Silimarin'in metotreksat+silimarin grubunda mide ve barsak dokusu MDA ve TSA seviyelerini metotreksat grubuna göre anlamlı bir şekilde düşürdüğü tespit edildi. Yapılan patolojik incelemelerde metotreksat grubu farelerin mide dokusundaki epitel tabakada şiddetli dejenerasyon, nekroz, deskuamasyon ve oldukça yaygın ödem tespit edildi. Buna karşılık metotreksat+silimarin grubunda bu değişikliklerin daha az şiddette olduğu gözlendi. Sonuç olarak silimarin'in metotreksat-indüklü gastrointestinal hasara karşı koruyucu rolünün olduğu sonucuna varılmıştır.

The aim of this master thesis is to investigate the protective effect of slymarin against methotrexate - induced gastrointestinal (Gİ) injury. The subjects are divided into 4 groups each containing 10 mice as control, methotrexate, silymarin and methotrexate + silymarin. 0.9 % NaCl and slymarin at 100 mg/kg were injected to the mice in groups control and slymarin via i.p. route for 7 days, respectively. Methotrexate was injected at 15 mg/kg to the mice in methotrexat group for 5 days. In methotrexate+silymarin group, silymarin was injected along with methotrexate starting from 2 days before methotraxate for 7 days. Following the experimental period, blood and tissue samples were collected from the animals for biochemical and pathological examinations. Plasma MDA levels in methotrexate group was significantly higher than in control, and whole blood GSH concentrations was lower in methotraxe group than in control. Plasma, intestinal and gastric TSA levels in methotraxate only group were significantly increased compared to control and methotraxate+silymarin groups. Furthermore, methotraxate significanly increased MDA levels of gastric and intestinal tissues compared to control. Silymarin in methotraxate+silymarin group significantly decreased MDA and TSA levels in comparison to methotrexate only group. In histopathology, gastric tissue of methotraxate treated mice showed degeneration, necrosis, desquamation and widespread edema. However, these alterations were less severe in methotrexate+silymarin group. In conclusion, silymarin could be protective against methotrexate-induced GI injury via antioxidant mechanism.