Gliburidin tip-II diabetik sıçanlarda kardiak performans üzerine etkisi

Abstract

-100- ÖZET Diabetes mellitus'ta kardiovasküler hastalık sıklığı artmaktadır. Diabette gelişen kardiovasküler bozuklukların nedenlerini açıklamaya yönelik çalışmalar en azından 20 yıldır yoğun bir şekilde sürdürülmektedir. Ne var ki, çeşitli laboratuvar hayvanlarında farklı yöntemler kullanılarak oluşturulan deneysel diabet modellerinin büyük çoğunluğu `İnsüline-bağımlı` yani `Tip-I` diabet oluşturmaya yöneliktir. Ancak, son yıllarda sıçanlarda `însüline-bağımlı olmayan` diabet, başka bir deyimle, `Tip-II` diabet oluşumunu sağlayan yeni bir deneysel yöntem geliştirilmiştir (400). Çalışmamızda da, sözü edilen yöntem modifiye edilerek Tip-II diabet oluşturulmuştur. 2 günlük neonatal sıçanlara allok- san monohidrat (100/mg/kg) i.p. injeksiyonundan 11 hafta sonra yapılan ölçümlerde, kan glukoz düzeyleri 200 mg/100 mi. in üzerinde olan sıçanlar, `Tip-II` diabetik olarak değerlendirilmişlerdir. Çalışmamızda, Tip-II diabetik sıçanlardan izole edilen atriadaki performans değişiklikleri kontrol sıçanlarda- kilerle karşılaştırılmıştır.. Tip-II diabetik atrianxn kontraktilitesinin arttığı i ve de isoprenalinin ve noradrenali ne inotropik etkilerine verdiği yanıtın azaldığı saptanmıştır.. Buna karşın isoprenalinin ve noradrenalinin Tip-II diabetik atriadaki pozitif kronotropik etkisi, kontrol sı- çanlardakilerden farksız bulunmuştur.-101- öte yandan, diabetik atriada isoprenalinin pozitif inotropik etkisine ilişkin pD değerinin düşük bulunması, Tip-II diabette B-adrenerjik reseptörlerin affinitesinin azaldığını göstermektedir. Gerçekten de, Tip-II diabetik sıçanlar ikinci kuşak sulfonilüre türevi bir ilaç olan gliburid ile tedavi edildiklerinde (doz/gün), isoprenalinin atriadaki yanıtlarının geri döndüğü saptanmıştır. Glibu rid tedavisi, buna ek olarak, isoprenalinin pD değerlerininde yeniden kontrol değerler doğrultusunda artmasını sağlamıştır. Elde ettiğimiz sonuçlar, kısa süreli gliburid tedavisinin Tip-II diabetik sıçan atriasında oluşan değişiklikleri geri döndürdüğünü göstermiştir.

-102- SUMMARY Diabetes mellitus is associated with an increased risk of cardiovascular disease, the cause (s) of which have been subject of many investigations over the past two decades. However, a great proportion of animal studies have been carried out with insulin-dependent diabetic rats. Recently, a new experimental model for non-insulin-dependent diabetes mellitus (NIDDM) has been developed (400). In our study, NIDQM was induced according to the method mentioned above. The only difference was the chemical used to produce diabetes. Two-day-old neonatal rats were injected with alloxan monohydrate i.p. (100 mg/kg). Rats who demonstrated « blood glucose levels of 200 mg/100 mg. or above at 11 weeks of age were considered as the `non-insulin-dependent diabetic` group. The present study was performed to compare the spontaneously beating atria from non-insulin-dependent diabetic rats with those from controls. Non-insulin-dependent diabetic atria were found to have increased forces of contraction and reduced responsiveness to inotropic effects of isoprenaline and noradrenaline. No significant change was observed, however, in heart rate in response to both of those agents when compared with controls. On diabetic atria, pD` value for isoprenaline was reduced suggesting that 3 -adrenoceptor affinity might be decreased as a result of non-insulin-dependent diabetic rats restored the inotropic effects of noradrenaline-103- on atria. pD` value for isoprenaline returned to normal following glyburide treatment as well. Our results thus strongly suggest that short-term glyburide treatment normalizes the alterations observed` in NIDDM atria.