Dişeti çekilmesi sonucu açığa çıkan köklerin kapatılmasında iki ayrı tekniğin karşılaştırmalı incelenmesi

Abstract

VIÎ-ÖZET Başarılı bir kök kapatması elde etmek periodontal tedavinin önemli bir bölümü haline gelmiştir. Bu çalışmanın amacı iki teknik ile kök kapatılmasında operasyon sonrası 6. aydaki sonuçlarını istatistiksel olarak karşılaştırmaktır. Bu iki teknik subepitelyal bağdokusu greftîeri (SBDG) ve rezorbe olabilen bir membranın (Tutopîast Duramater®) uygulandığı yönlendirilmiş doku rejenerasyonudur (YDR). Miller sınıf 1 ve sınıf 2 olan 40 ayrı çekilme bölgesi, 20'si SBDG, 20'si YDR metotları kullanılarak tedavi edilmişlerdir. Defektler gruplara rastgele ayrılmışlardır. Başlangıç klinik ölçümleri, plak indeksi, gingival indeks, interproksimal sulkus derinliği, interdental papil genişliği, sondlanabilir cep derinliği, dişeti çekilme derinliği, dişeti çekilme genişliği, keratinize doku genişliği, klinik ataşman seviyesidir. Bu ölçümler tedavi sonrası 3 ve 6. aylarda tekrarlanmıştır. Başlangıç ölçümlerinde SBDG ile tedavi edilmiş grupta 3.950 mm çekilme varken YDR grubunda 3.650 mm çekilme bulunmaktaydı. 6 sonra ortalama kök kapanması SBDG'inde %86 olarak gerçekleşirken YDR grubunda %78 olmuştur. Aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunamamıştır (p>0.05). Sondlanabilir ataşman seviyelerinde SBDG grubunda 4.100 mm kazanç elde edilirken YDR grubunda 3.550 mm olmuştur. Bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p>0.05). Keratinize doku artışı ise SBDG 2.100 mm YDR grubunda 1.200 mm bulunmuştur, bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p<0.05). Sigara, defekt genişliği, diş lokaîizasyonu, papil genişliği gibi faktörler kök kapatması ile ilgili görülmemiştir. Bu çalışmanın sonuçlan YDR hemekadar kök kapatmasında başarılı bir metot olarak görülse de SBDG'lerinin daha büyük avantajlar sunduğu şeklindedir. 78

VIÎI-SUMMARY Obtaining successful root coverage has become an important part of periodontal therapy. The purpose of this study was to compare statistically the results obtained with two techniques of obtaining root coverage 6 months after the surgical procedures have been performed. The two techniques were the subepithelial connective tissue graft (SCTG) and guided tissue regeneration (GTR) with a bioabsorbable membrane (Tutoplast Duramater®). Fourty area of gingival recessions belonging to Class I and Class II of the Miller classification were treated: 20 cases with SCTG and 20 cases with GTR. Each defect was randomly assigned to a group. The. clinical measurements which were taken at baseline included plaque index, gingival index, interproximal sulcus depth, interdental papilla width, probing sulcus depth, recession depth and width, width of keratinized tissue, clinical attachment level. These measurements were repeated at 3 and 6 months postoperatively. At baseline, the group treated with SCTG presented a mean recession of 3.950 mm whereas the group treated with GTR presented a mean recession of 3.650 mm. After 6 months, the mean root coverage was 86% in the SCTG group and 78% in the GTR group. The difference was not statistically significant (p>0.05). The mean gain in probing attachment level was 4. 100 mm for the SCTG group and 3.550 mm for the GTR group. The difference was not statistically significant (p>0.05). The mean gain of keratinized tissue was 2.100 mm for the SCTG whereas the group treated with GTR presented a mean 1.200 mm. This difference was found statistically significant (p<0.05). Factors that did not appear to be related to root coverage included: smoking, defect width, tooth location, papillae width. Results of this study suggest that although the use of GTR procedure is a predictable method for root coverage, SCTG offers more advantages. 79