Tavşanlarda distraksiyon osteogenezis ve periosteal distraksiyon osteogenezis ile elde edilen yeni kemik dokularının klinik ve radyolojik olarak değerlendirilmesi

Abstract

VII. ÖZET Araştırmamızın amacı, iki farklı distraksiyon yöntemi ile elde edilen yeni kemik dokularının klinik, radyolojik ve histopatolojik olarak karşılaştırılması, bu iki yöntemin birbirlerine göre avantaj ve dezavantajlarının değerlendirilmesidir. Bunu gerçekleştirirken seçilen yöntemlerden birisi, klasik osteotomiyi takiben iki kemik segmenti arasında oluşturulan dereceli bir distraksiyon hareketi ile yeni kemik elde edilmesini sağlayan distraksiyon osteogenezis (DO) iken, diğeri herhangi bir osteotomi oluşturmaksızın sadece periostun kemik üzerinden distraksiyonu ile yeni kemik oluşturulması planlanan periosteal distraksiyon osteogenezis (PDO) yöntemidir. Çalışmamızda 36 adet erişkin ve erkek Yeni Zelanda deney tavşanı kullanılmış ve tavşanların mandibuler korpuslarının lateral yüzeylerine yerleştirilen apareyler ile dereceli olarak distraksiyon sağlanmıştır. Kullanılan aparey üzerinde gerçekleştirilen ufak bir modifikasyon ile her iki yöntem için de kullanılması sağlanmıştır. Bu iki grup kendi içlerinde üçer alt gruba ayrılmış ve bu alt gruplar sırasıyla 15,30 ve 60. günlerde sakrifiye edilmişlerdir. Her iki grup için de aynı distraksiyon protokolü uygulanmış ve tedavi sırasında periyodik olarak alınan okluzal radyografiler ve sakrifikasyon sonrası mandibulalar üzerinde gerçekleştirilen ölçümler hakkında incelemeler yapılmıştır. Ayrıca sonuçlar istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. Kullanılan distraktörün her iki yöntem içinde herhangi bir komplikasyonu görülmemiştir. Distraksiyon her iki yöntem için de gerçekleştirilebilmiş, dolayısı ile yeni kemik dokusu da elde edilebilmiştir. PDO yöntemi ile elde edilen yeni kemik dokusu DO ile elde edilen kemik dokusuna göre klinik olarak daha az miktarda oluştuğu gözlenmiştir. Yine PDO ile elde edilen yeni kemik dokusunun radyolojik olarak tespit edilebilirliği de DO yöntemi ile elde edilen yeni kemik dokusuna göre daha zayıf olarak tespit edildi. Ayrıca histopatolojik olarak her iki yöntem ile elde edilen yeni kemik dokularının karşılaştırması da, PDO tekniği ile oluşturulan kemiğin kantitatif olarak DO tekniği ile elde edilen kemiten daha az olduğunu göstermiştir. Herhangi bir osteotomi oluşturmaksızın gerçekleştirilen ve sadece periostun osteojenik aktivitesinin kullanıldığı PDO tekniği DO tekniğine göre daha az invaziv ve 97atravmatik bir yöntem olarak görülmüştür. Ancak miktar ve kalite olarak daha iyi sonuçlar alınması için distraksiyon hızının daha yavaş tutulması ve distraksiyon boşluğuna spongial osteoblastik göçün sağlanması yada osteoindüktif maddelerin eklenmesi gibi uygulamaların gerçekleştirimesinin faydalı olacağına inanmaktayız. Bu konu ile uzun vadede yapılacak çalışmalarda bu hususların gerçekleştirilmesi, PDO tekniğinin insanlara yönelik klinik kullanımına katkı sağlayacağını ve intraoral olarak kullanılabilecek bir yöntem olabileceğini düşünmekteyiz. 98

VII. SUMMARY The purpose of our research is to compare the new bone tissues gained by two different distractinal methods in clinical, radiological and histopathological ways and to evaluate these two methods by means of their advantages and disadvantages. While realizing this purpose, one of the selected methods is called distraction osteogenesis (DO) which enables to obtain a new bone by a graded distractional movement between two bone segments; the second one is called periosteal distraction osteogenesis (PDO) which helps to plan to have a new bone by distracting only the periosteum from he surface of the bone without forming any osteotomy. In our research only 36 male adult New Zealander experiment rabbits were used and a graded distraction was obtained by the apparatus placed on the lateral surfaces of the mandibular corpus of the rabbits. The apparatus was used in both of the methods by a slight modification. These two groups were divided into 3 subgroups each and they were sacrificed on the 15th, 30th and 60th days of the consolidation period. The same distraction protocol was applied for both groups and also evaluations have been done on the measurements of the mandibular after the occlusal radiography taken periodically during the treatment and the sacrifice. Furthermore the results were evaluated statistically. The distracter used in both methods caused any complication. Distraction had been able to be realized for both methods so; a new bone tissue could be obtained. It has been observed that less bone tissue, obtained by PDO, has been gained clinically compared to obtain by DO. Similarly, the possibility of determining the new bone tissue radiologically obtained by PDO is weak compared to the other one. In addition histopatological comparison of the newly acquired bone tissues gained by using both methods indicates that the one resulted in PDO technique is less than the other one resulted in DO technique quantitatively. It is experienced that the PDO technique in which no osteotomy has been formed but only periosteal osteogenic activity has been used is less invasive and traumatic compared to DO technique. In order to have better results by means of 99quantity and quality, we strongly believe that it is necessary to realize some applications like decreasing the speed of distraction, providing more spongial osteablastic to the cavity of distraction and adding more osteoinductive materials. In conclusion, we think that the realization of the above mentioned suggestions in long- term studies would contributes in clinical applications of the PDO technique for the benefit of human being and can be used intraoral. 100