İnsüline bağımlı diabetes mellituslu (Tip) hastalarda hipoglisemiye kontrregülatuar hormon cevabı

Abstract

ÖZET Günümüzde tip I diabetik hastaların tedavi rejiminde amaç, hipoglisemiye karşı normale yakın glisemik kontrol oluşturabilecek bir düzeyde CR hormon cevabının oluşmasını sağlamaktır. Oysa IDDM'lu hastalarda normale yakın kan glikoz seviyesi sağlayan insülin tedavileri hipoglisemi için yüksek bir risk taşımakta olup, CR hormonlarda bu tedavilerle azalmaktadır. Burada genellikle bir yıldan az süreli DM'lu hastalar normal glukagon ve epinefrin sekresyonuna ve glukoz CR'a sahip iken diabet süresinin artması ile glukagon sekresyonunun hipoglisemiye cevabı kaybolur. Glukoz CR'u bozulur fakat yok olmaz. Bunlar yoğun glisemik kontrolü zorlaştırır. Dolayısıyla intensiv insülin tedavisi hipoglisemi riskini azaltmaktan daha çok artırabilir ve semptomları zamanla azaltabilir. İyi kontrollü diabetiklerde görülen detektif glukoz CR'u için geçerli olan temel, muhtemelen glukagon sekresyonunun inatçı defektine, epinefrin salınımının gecikmesine ve insüline hepatik duyarlılığın gelişmesini içeren bir çok sebebe bağlıdır. Epinefrine duyarlılığın azalması ayrıca katkıda bulunan bir diğer faktördür. Bu çalışmada ortalama 10 yıl Tip I diabeti olan hastalara hipoglisemik insülin klamp tekniği kullanılarak hipoglisemiye karşı gelişen kontrinsüliner hormonlar olan glukagon, epinefrin, norepinefrin, GH ve kortizolün bazal ve peak (glisemi <55 mg/dl) glisemik durumlarda düzeylerinin ne olduğu araştırıldı ve normal bireylerle karşılaştırıldı. Çalışmaya 8 erkek hasta ile 6 sağlıklı erkek birey alındı. Akut hipoglisemi süresince en önemli CR hormon glukagondur. Glukagon sekresyonunun bozulmamış olduğu durumda hipogliseminin iyileşmesi normaldir. Glukagon sekresyonunun azaldığı yada olmadığı durumlarda başlıca CR hormon epinefrindir. Plazma glukoz konsantrasyonlarının azalması esnasında kötü kontrollü IDDM'lu hastalar diabeti olmayan bireylerden daha yüksek bir plazma konsantrasyonunda hipoglisemik semptomlar gösterebilir. Aksine intensiv tedavi alan diabetik hastalar, normalin altındaki glukoz konsantrasyonlarını semptomsuz olarak tolere ettikleri görülür. Tip I diabetiklerde insülin tedavisi esnasında ciddi hipoglisemik epizotları önceden ortaya çıkarmada kullanılabilen iyi bir klinik test mevcut değildir. Oysa hangi hastaların hipoglisemik olabileceğini önceden tahmin etmede kullanılabilen klinik bir test pratik uygulamada oldukça önemli olabilirdi. 37

SUMMARY COUNTERREGULATORY HORMONE RESPONSES TO HYPOGLICEMIA IN PATIENTS WITH INSULIN DEPENDENT DIABETES MELLITUS (TYPE I) The current popularity of therapeutic regimens aimed at attaining near-normal glycemic control in the type I diabetics has focused attention on the diabetics ability to counterregulate in response to hypogylcemia. Insulin regimens designed to attain near-normal blood glucose levels in patients with IDDM has been found that severe hypoglycemia is a major risk studies have shown that intensive insulin therapy is associated with a reduction in the levels of the countregulatory hormones. Generally, patients with diabetes mellitus of short duration (less then 1 year) have normal glucagon and epinephrine secretion and normal glucose counterregulation. As the duration of diabetes increases, glucagon secretion in response to hypoglycemia is lost. Glucose counterregulation is impaired but not absent, that is characteristic of insulin dependent diabetes in not restored by intensive glycemic control. For this reason, so called intensive insulin therapy programs potentially can increase rather than decrease the risk of hypoglycemia. On the basis of current date, it is likely that the defective glucose counterregulation observed in well-controlled diabetes is due to multiple causes, including a delayed release of epinephrine, persistent defects in the secretion of glucagon and improved hepatic sensitivity to insulin. Other factors, such as decreased epinephrine responsiveness, may also contribute. In the present study we compared the hormonal responses (glucagon, epinephrine, norepinephrine, GH and cortizol) to insulin induced hypoglycemia in Type I diabetics for 10 years and in normal subjects. Wide spread abnormalities in the hormonal responses to hypoglycemia were documented in the diabetics. The study group consistant 8 patients with IDDM and 6 healthy controls. The glucagon is the most important counterregulatory hormone during acute hypoglycemia. When glucagon secretion is intact, recovery from hypoglycemia is normal. If glucagon secretion is decreased or absent, catecholamines serve as the principal counterregulatory hormones. During decreases in the plasma glusose concentration, patients with poorly controlled IDDM may experience symptoms of hypoglycemia at higher plasma glucose concentrations than persons without diabetes. In contrast, patients with intensively treated IDDM appear to tolerate subnormal plasma glucose concentrations without symptoms. There is now no good clinical test that can be used to predict which Type I diabetics will have severe hypoglycemia during insulin therapy. Furthermore, a clinical test that could be used to predict which patients will become hypoglycemic would have important practical applications. 38