Yaygın verruka vulgaris ve verruka plantaris tedavisinde oral Ranitidin'in etkinliği

Abstract

VI. ÖZET Verrukalar, human papillomavirus enfeksiyonlarının neden olduğu deri ve mukozalardaki benign epiteliyal proliferasyonlardır. Human papillomavirüslerde belirgin bir heterojenite vardır. Halen 70'in üzerinde virüs tipi tanımlanmışta. Genel popülasyondaki verruka prevalansı tam olarak bilinmemekle birlikte, genç erişkin ve çocuklardaki insidansı % 10 olarak tahmin edilmektedir. Verrukalar, genellikle deriden deriye temas yoluyla enfekte kişilerden diğerlerine virüs inoküle edilerek bulaştırılır. İnokülasyon ile lezyonların ortaya çıkması arasındaki süre oldukça farklıdır. Virüse karşı gelişen immün yanıtın konak savunmasındaki en önemli faktör olduğu sanılmaktadır. Çocuklardaki verrukaların üçte ikisinin 2 yıl içinde kendiliğinden iyileştiği belirlenmiştir. Multiple verrukaların tedavisinde çok farklı yöntemler kullanılmakta olup, hiçbiri de aynı derecede etkin ve doğrudan antiviral değildir. Ranitidin, erişkin ve çocuklardaki gastrointestinal hastalıkların tedavisinde yaygın olarak kullanılan bir histamin tip 2 reseptör antagonistidir. Yüksek dozlarda kullanıldığında immünomodülatör etki sağladığı görülmüştür. Bu açık, prospektif çalışmada klinik olarak verruka vulgaris veya verruka plantaris tanısı konulmuş 36 olguda yüksek doz oral ranitidin tedavisinin etkinliği araştırılmıştır. Ranitidin, 3 ay süre ile 5-10 mg/kg/gün dozaj ve iki öğüne bölünerek verildi. Değerlendirmeler bir ay aralıklarla yapıldı. Olguların tamamında tedavi tolere edildi ve yan etkilerden dolayı çalışmadan çıkarılan olmadı. 3 aylık tedaviden sonra; 4 olguda tam iyileşme (% 11.1), 3 olguda parsiyel iyileşme (% 8.3), 4 olguda minimal iyileşme (% 11.1) saptandı. Tedaviye cevap alınamayan olguların oranındaki yükseklik (% 69.5) istatistiksel olarak anlamlı bulundu (pO.001). Tedavi etkinliği ile cinsiyet, yaş, klinik tip, lezyon sayısı ve hastalık süresi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunamadı (P>0.05). Sonuç olarak; yaygın verrukalarda 3 aylık yüksek doz oral ranitidin tedavisinin etkisiz olduğu kanısına vardık. 61

VH. SUMMARY THE EFFECTIVENESS OF ORAL RANITIDINE IN THE TREATMENT OF EXTENSIVE COMMON AND/OR PLANTAR WARTS Warts are benign epithelial proliferations of the skin and mucosa caused by infection with human papillomaviruses. Human papillomaviruses have a remarkable heterogeneity. More than 70 virus types have already been characterized. Although the prevalence of warts in general population is unknown, an incidence of 10% has been estimated for children and young adults. Warts are usually spread by direct skin-to-skin inoculation of the virus from one person to another. The time between inoculation and the appearance of a lesion is quite variable. Cell-mediated immune responses to the virus are probably the most important factor in host resistance. Spontaneous regression of warts is well documented and occurs in approximately two thirds of warts on children when followed up 2 years. Various modalities have been used to treat multiple viral warts, but none is uniformly effective or directly antiviral. Ranitidine is a histamine type 2 receptor antagonist commonly used in the gastrointestinal disorders in adults and children. Ranitidine has been shown to possess immunomodulatory activity when used at high dosages. In this open, prospective study, effectiveness of high dosage oral ranitidine treatment in 36 patients with clinically diagnosed as common or plantar warts were investigated. Ranitidine was received 5 to 10 mg/kg twice a day for up to 3 months. Visits were scheduled monthly. Medication was well tolerated by all patients, and no patients were withdrawn from the study because of adverse events. After 3 months of treatment, 4 patients (11.1%) showed complete healing, 3 patients (8,3%) showed partial healing and 4 patients (11.1%) showed minimal healing. The increase in the ratio of the cases who did not give response to the treatment (69.5%) was found statistically significant (P>0.05). Statistical differences between the effectiveness of the treatment and sex, age, clinical type of warts, number of lesion and duration of disease could not be demonstrated (P>0.05). As a result, we concluded that 3 months high dosage oral ranitidine treatment for extensive warts was ineffective. 62