Bilateral diz osteoartriti olan hastalarda sanal gerçeklik ile yapılan eğitimin denge ve düşme riski üzerine etkisi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı diz osteoartriti (OA) olan hastalarda sanal gerçeklik uygulamasının postural denge ve fonksiyon üzerine etkisini değerlendirmektir.Materyal ve Metod: Çalışmaya ≥40 yaş, diz OA tanılı 53 kadın, 9 erkek katıldı. Hastalar sanal gerçeklik grubu (Grup 1, N=30) ve kontrol grubu (Grup 2, N=32) olarak randomize edildi. Germe, kuvvet ve denge egzersiz programı 5 gün/hafta sıklıkta, 3 hafta süreyle yapıldı. Sonuç ölçütleri; Vizuel Analog Skala (VAS), Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC), Berg Denge Ölçeği (BDÖ), Zamanlı Kalk Git Testi (ZKG), Ağırlık Dağılım İndeksi (ADİ), Stabilite İndeksi (Sİ), Fourier Harmoni İndeksi (FHİ) ve Düşme İndeksi (Dİ) olarak belirlendi. Bulgular: Grup içi değerlendirmede her iki grupta da VAS, WOMAC alt boyut ve toplam puanları azaldı (p<0.05). Grup 1'de BDÖ ve ZKG puanları gelişti (p<0.05), Grup 2'de değişim yoktu (p>0.05). Grup 1'de ADİ değişimi yokken (p>0.05), Grup 2'de farklı pozisyonlarda ADİ azaldı (p<0.05). Grup 1'de Sİ farklı pozisyonlarda azalırken (p<0.05), Grup 2'de değişmedi (p>0.05). Her iki grupta da FHI değişim göstermedi (p>0.05). Dİ puanı Grup 1'de azalırken (p<0.05), Grup 2'de değişmedi (p>0.05). Gruplar arasında VAS, BDÖ, ZKG ve WOMAC farkı yoktu (p>0.05). Grup 1'de ADİ bazı pozisyonlarda, Grup 2'ye göre arttı (p<0.05). Bazı pozisyonlarda Sİ Grup 1'de azaldı, Grup 2'de arttı (p<0.05). FHI göz kapalı servikal ekstensiyon pozisyonunda Grup 1'de artış, Grup 2'de azalma yönündeydi (p<0.05). Grup 1 deki hastaların tedavi sonrası Dİ düzelme oranları grup 2' ye göre anlamlı olarak yüksekti (p<0.05).Sonuç: Diz OA'lı hastalarda sanal gerçeklik yöntemi kullanılarak yapılan denge egzersizleri ve klasik denge egzersizleri hastaların ağrı, fonksiyon ve BDÖ ile ZKG gibi denge testleri üzerine benzer etkili olmasına karşın, sanal gerçeklik ile denge egzersizi uygulamalarının hastaların statik posturografi test ölçütleri üzerinde daha etkin olduğu sonucuna varıldı.

Objective: The aim of this study was to evaluate the effect of virtual reality applications on postural balance and function in the patients with knee osteoarthritis (OA).Material and Method: 53 females, 9 males over 40 years of age who were diagnosed with knee OA participated to the study. The patients were randomized to virtual reality group (Group 1, N=30) and control group (Group 2, N=32). Stretching, strength, and balance exercises were performed at a frequency of 5 days/week and for three weeks. Outcome measures were; Visual Analog Scale (VAS), Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC), Berg Balance Scale (BBS), Timed Up and Go test (TUG) and Weight Distribution Index (WDI), Stability Index (SI), Fourier Harmony Index (FHI) and Fall index (FI). Results: Within group evaluation, VAS, WOMAC scores decreased in both of the groups (p <0.05). BBS and TUG scores improved in Group 1 (p <0.05) while there was no change in Group 2 (p> 0.05). In Group 1, WDI did not change (p>0.05), however decreased in some positions in Group 2 (p<0.05). In Group 1, SI decreased in some positions (p<0.05), while there was no change in Group 2 (p>0.05). FHI score did not change in both of the groups (p>0.05). FI score decreased in Group 1 (p <0.05), but not in Group 2 (p> 0.05). There was no significant differences between the groups in terms of VAS, BBS, TUG and WOMAC after treatment program (p> 0.05). In Group 1, WDI increased in some positions compared to Group 2 (p <0.05). SI decreased in some positions in Group 1, and increased in Group 2 (p <0.05). FHI increased in Group 1 in eyes closed cervical extension position, and decreased in Group 2 (p <0.05). The rate of improvement in the FI after treatment in group 1 patients was significantly higher than group 2 (p <0.05).Conclusion: The balance exercises using the virtual reality method in the knee OA and the classical balance exercises have similar effects on pain, function and balance tests such as BBS and TUG, while balance exercise using the virtual reality method was more effective in the static posturography test criterias.