Hafif persistan astımlı çocuklarda lökotrien reseptör antagonisti ile inhale kortikosteroid etkinliğinin karşılaştırılması

Abstract

ÖZETHafif persistan astım tanısı almış çocuklarda lökotrien reseptör antagonisti ileinhale kortikosteroid tedavisinin etkinliğini karşılaştırmak için bu çalışma planladı. 14Ocak 2004 ile 28 Aralık 2004 tarihleri arasında Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim veAraştırma Hastanesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Polikliniği'ne başvuran 6-14 yaşarasındaki hastalardan yapılan muayene ve tetkikler sonucunda hafif persistan astım tanısıalan 62 hasta çalışmaya dahil edildi.Hastalarımızın 34'ü erkek, 28'i kız olup erkek/kız oranı 1,21/1 olarak bulundu.Bizim çalışmamızda astımın erkeklerde daha yüksek oranda olduğu görüldü.Ailede atopi öyküsü hastalarımızın % 82,3'ünde mevcuttu. Astım gelişimiaçısından ailede atopi öyküsünün olmasının önemli bir risk faktörü olduğu görüldü.Hastalarımızın % 67,8'inde Dermatophagoides pterronyssinus'a karşı, % 61,3'ündeDermatophagoides farinea'ya karşı allerji bulunarak ev tozu akarlarının astımlı hastalardaen önemli aeroallerjenler olduğu görüldü.Hastalarımızın boy persentilleri % 50'sinde 75 ve üstü, % 11,3'ünde 25 ve altında,kilo persentilleri % 33,8'nde 75 ve üstü, %24'ünde 25 ve altı idi.Okula giden hastalarımızda tedavi öncesi ortalama devamsızlık montelukast iletedavi edilen grupta 4,77±6,23, inhale kortikosteroid ile tedavi edilen grupta 6,9±6,98olarak bulundu. Tedavi öncesi ortalama acile başvuru montelukast ile tedavi edilen grupta 4,1±4,59,inhale kortikosteroid ile tedavi edilen grupta 4,19±4,27 olarak saptandı.Hem montelukast ile tedavi edilen grupta hem de inhale kortikosteroid ile tedaviedilen grupta tedavi sonrası total günlük ihtiyaç duyulan β2 agonist kullamında anlamlıazalma saptanırken her iki grup arasında tedavi sonrası β2 agonist kullanımı ortalamalarıarasında istatistiksel farklılık gözlenmedi.Hastalarımızda montelukast tedavisi ile gece uyanmalarda ve astım atak sayısındaanlamlı azalma olduğu bulundu ve benzer sonuçlar inhale kortikosteroid tedavisi ile deelde edildi.Hem montelukast ile tedavi edilen grupta hem de inhale kortikosteroid ile tedaviedilen grupta tedavi sonrası acile başvuru sıklığında anlamlı azalma saptanırken her ikigrup arasında tedavi sonrası acile başvuru sıklığı arasında istatistiksel farklılık gözlenmedi.44Hafif persistan astımlı 6-14 yaş arası çocuklarda 5 mg montelukast tedavisi ilegündüz astım septomlarında, gece uyanmalarında, astım atağı nedeniyle acilebaşvurularında ve okula devamsızlık sayılarında anlamlı azalma olduğu ve bu sonuçlarıninhale kortikosteroidler ile elde edilen sonuçlara benzer olduğu bulundu.Hastaların hem montelukast hem de inhale kortikosteroid tedavisi sonrası FEV1 vePEF değerlerinde anlamlı artış olduğu görüldü. İnhale kortikosteroid tedavisi ileFEV1/FVC değerinde anlamlı artış saptanırken, montelukast tedavisi ile FEV1/FVCdeğerinde anlamlı değişiklik saptanmadı. Her iki grupta tedavi sonrası FER değerindeistatistiksel farklılık gözlenmedi.Sonuç olarak; bu çalışmada hafif persistan astımlı çocuklarda tek başınamonlelukast tedavisinin kolay uygulanabilir, güvenilir ve inhale kortikosteroidler kadaretkili bir seçenek olduğunu saptadık. Antilokötrien ilaçların astım tedavisindeki yerlerinintam olarak belirlenmesi için daha fazla klinik deneyim elde edilmesi gerektiğikanısındayız.

ABSTRACTThis study was planned to compare the leukotriene receptor antagonist and inhaled corticosteroid activity in children diagnosed with mild persistent asthma. Of the patients aged between 6 and 14 years who were admitted to Dr. Lütfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital Pediatrics Policlinic between January 14, 2004 and December 28, 2004, 62 patients who were diagnosed with mild persistent asthma as a result of the examinations and tests performed were included in the study. 34 of our patients were male, and 28 of them were female, and the male/female ratio was found to be 1.21/1. In the present study, it was observed that asthma was higher in male patients. 82.3% of our patients had a family history of atopy. The presence of family history of atopy was observed to be an important risk factor for the development of asthma. It was found out that 67.8% of our patients had an allergy against Dermatophagoides Pteronyssinus and 61.3% of them had an allergy against Dermatophagoides farinae, and house dust mites were observed to be the most important aeroallergens in patients with asthma. The height percentiles of our patients were 75 and above in 50% of them and 25 and below in 11.3% of them, and the weight percentiles were 75 and above in 33.8% of them and 25 and below in 24% of them. In our patients who go to school, the mean absenteeism before treatment was found to be 4.77±6.23 in the montelukast-treated group and 6.9±6.98 in the inhaled corticosteroid-treated group. The mean admission to emergency service before treatment was determined to be 4.1±4.59 in the montelukast-treated group and 4.19±4.27 in the inhaled corticosteroid-treated group. While a significant decrease was determined in the use of the total daily requirement of β2 agonists after treatment both in the montelukast-treated group and in the inhaled corticosteroid-treated group, no statistical difference was observed between the averages of β2 agonist use after treatment between both groups. It was determined that there was a significant decrease in waking up in the night and in the number of asthma attacks with montelukast therapy in our patients, and similar results were also obtained with inhaled corticosteroid therapy. While a significant decrease was determined in the frequency of admission to emergency service after treatment both in the montelukast-treated group and in the inhaled corticosteroid-treated group, no statistical difference was observed between the frequencies of admission to emergency service after treatment between both groups. It was determined that there were significant decreases in daytime asthma symptoms, waking up in the night, admission to emergency service due to asthma, and in the number of absenteeism with 5 mg montelukast therapy in children aged between 6 and 14 years with mild persistent asthma, and that these results were similar to the results obtained with inhaled corticosteroids. A significant increase was observed in the FEV1 and PEF values of patients both after the montelukast therapy and inhaled corticosteroid therapy. While a significant increase was determined in the FEV1/FVC value with the inhaled corticosteroid therapy, no significant change was determined in the FEV1/FVC value with the montelukast therapy. No statistical difference was observed in the FER value after treatment in both groups. In conclusion, it was determined in this study that the montelukast therapy alone was an easily applicable and reliable option that is as effective as inhaled corticosteroids in children with mild persistent asthma. It is believed that more clinical experience should be gained to exactly determine the places of antileukotriene drugs in the treatment of asthma.