Kallus distraksiyonu ile ekstremite uzatmalarında kallus oluşumu üzerine değişken streslerin etkisi ve günlük optimal uzatma miktarının belirlenmesi

Abstract

Ö Z E T Ekstremite uzatmalarında uygulamaya yeni `başlanılan kallus distraksiyonu yönteminin bilinmeyen yönlerini aydınlatabilmek amacıyla, büyüyen tavşanlar üzerinde, sirküler eksternal fiksatör kullanarak, deneysel çalışmalar yapıldı. Uzun kemiklerin metafizeo-diafizer bölgelerinden (deneyimizde tibia kullanılmıştır) kallus distraksiyonu ile yaratılan uzama bölgelerinin, epifizer bölge karakteristiğinde olduğu histolojik, radyolojik ve BT incelemeleri ile saptandı. 1,0 mm/gün uzatma oranının 0.5 mm/gün oranına göre daha iyi sonuç verdiği, frekansının arttırılması ile de kalitenin arttırılabileceği düşünüldü. Kallotazis uygulaması ile komplikasyon insidensinin düşük olacağı, ancak uzatma miktarının artması ile doğru orantılı olarak artabileceği belirlendi. Bu yöntemin uygulanmasıyla uzatma bölgesinin kanlanmasının 4-5 katı, osteoblastik aktivitesinin de buna paralel olarak arttığı radyonüklid kemik sintigrafisi yöntemi ile, bilgi sayarlı kamera kullanılarak, kantitatif olarak belirlendi. Deneyimizin bir grubunda osteotomiden sonra devamlı kompres- yon yapıldı ve 3 hafta gibi çok kısa sürede hızlı ve kaliteli kırık kaynaması elde edildi. Sonuç olarak kallotazis yönteminin mevcutları arasında en iyi yöntemlerden biri olduğuna karar verildi ve kompresyon ile distraksiyon yöntemlerinin kombinasyonları ile değişik tıbbi sorunlara da çözüm getirebileceği düşünüldü.