ABD'de demokrat ve cumhuriyetçi başkanların Orta Doğu politikaları

Abstract

Bu çalışma, İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemden günümüze kadar geçen sürede görev alan Demokrat ve Cumhuriyetçi Başkanlara göre ABD'nin Orta Doğu politikalarının farklılık gösterip göstermediği sorusuna yanıt aramak amacıyla yapılmıştır.ABD'nin Orta Doğu'da ağırlığının hissedilmeye başlandığı İkinci Dünya Savaşı'ndan günümüze kadar geçen süreçte, iktidarda bulunan bütün Başkanlar bu bölgeye yönelik politikaların uygulanmasında kullandıkları stratejilerde büyük bir tutarlılık sergilemişlerdir. Orta Doğu'ya yönelik bu politikalarda küresel, yerel ve bölgesel olmak üzere temelde üç farklı strateji ortaya çıkmıştır. Fakat hiçbir Başkan bu stratejilerin yalnızca bir tanesini takip etmemiş, bir strateji diğerlerine göre daha baskın olmuştur. Bu stratejilerin seçimindeki farklılıklar özellikle Başkanların parti kimliklerinden dolayı ortaya çıkmıştır. Çoğu Cumhuriyetçi Başkan Orta Doğu'nun bölgesel dinamiklerine küresel perspektiften yaklaşarak ?hayalperest? davranmıştır. Diğer taraftan çoğu Demokrat Başkan ise bölgedeki yerel problemleri çözme çabası göstererek, fakat sorunlara bölgesel veya küresel açıdan bakma konusunda başarısız olarak ?tamirci? izlenimi vermişlerdir. Cumhuriyetçiler Orta Doğu bölgesini ABD'nin Soğuk Savaş, enerji, terörizm ve silahlanma gibi kaygılarının temel nedeni olarak görürken, Demokratlar tam aksini savunmuşlar ve zaman alacağını bilseler de kendilerini bu işe adayarak bölgedeki sorunları çözecek politikalar üretmeye çalışmışlardır. Demokratların bölgedeki önemli sorunları ?adım adım? çözmeye dayalı politikaları, küresel alanda sergiledikleri politik manevraların yapıcı özelliği ile uyuşmaktadır.İkinci Dünya Savaşı'ndan sonraki dönemde ABD'nin Orta Doğu politikasındaki temel parametreleri arasında petrol ve ekonomik çıkarlar, bölgesel güç politikası ve İsrail faktörü ön plana çıkmaktadır. ABD Başkanlarını ekonomik ve siyasi çıkarlar temelinde karşılaştırdığımızda, ABD'de Başkanlar parti anlamında değişse de Orta Doğu'ya yönelik dış politika kararları çoğunlukla aynı kalmaktadır. Diğer taraftan ABD'nin Arap-İsrail sorununa yönelik politikaları karşılaştırıldığında Demokrat Başkanların Cumhuriyetçi Başkanlara göre daha uzlaşmacı bir tutum sergilediği görülmüştür.

This study has been prepared for answering the question whether US Middle East policies show differences or not, according to Democrats and Republicans of US Presidents in the post World War II era.In the period of time since the United States first became heavily involved in the Middle East, US presidents have been remarkably consistent in the overarching strategies with which they approach the region. There are essentially three different strategies: global, local, and regional. These are, of course, ideal types; no president ever pursues one strategy consistently all the time. Nevertheless, in every administration, one prevails above the others. Moreover, the choice of strategy divides remarkably along party lines. Most Republicans have been visionaries, applying global perspectives onto regional dynamics. Others, all Democrats, have been repairmen, seeking to solve local problems but failing to look at the global or regional frame. In the Middle East, Republicans have viewed the area in relation to US concerns about the Cold War, energy, terrorism, and weapons roliferation. Democrats, on the other hand, are ready to take the time and devote the effort to design policies that solve problems. Resolving paramount challenges one by one suits their pragmatic conception of how to maneuver within the international arena.After World War II era, basic parameters of US Middle East policies brought in the foreground are economic interests, regional power politics, and factor of Israel. When we compared the policies of US Presidents on the basis of economic and political interests, it has been seen that even if presidents and their parties changed, their political decisions were mostly the same. On the other hand, when the policies of US regarded with the Arabian-Israel question are analysed, it has been seen that Democrat Presidents are more conciliator than Republican ones.