Meme kanseri hastası kadınların yaşadığı travmatizasyon ve sosyal etkileşim süreçleri üzerine bir inceleme: Gaziantep ili örneği

Abstract

Bu araştırmanın amacı, meme kanseri hastalığı sonrasında ortaya çıkan sosyal etkileşimleri anlamaya çalışmaktır. Kuramsal çerçeve için feminizm, etkileşim kuramı ve sosyal inşacılıktan faydalanılmıştır. Hastalık süreci yorumu, `ne` sorusundan ziyade `nasıl` sorusunun peşinden koşmayı gerektirdiği için bu çalışmada nitel araştırma yöntemlerinden fenomenolojik desene başvurulmuştur. Gaziantep ilinde yaşayan ve 28-76 yaş grubunun oluşturduğu meme kanseri hastası 10 birey ile (9'u kadın, 1'i erkek) derinlemesine görüşmeler gerçekleştirilmiştir. 7'si merkez ilçelerde; 3'ü ise İslâhiye, Nurdağı ve Oğuzeli ilçelerinde yaşamaktadır. Ayrıca 7 hastanın 1'er yakını ile görüşülmüştür. Bu hasta grubunun yanı sıra görüşmeler yapılan birkaç kanser türünü deneyimleyen hastalar, bazı yakınları ve doktor-personel gibi katılımcılarla bir araya gelinmiştir. `Araştırmacı` rolünden ziyade `arkadaş` rolü, sohbet süreçlerine yansıtılmaya çalışılmıştır. Süreçler ve deneyimler dinlenmiş, pratik not alma sistemi doğrultusunda ise elde edilebilen veriler kategorilendirilmiştir. Meme kanseri hastası kadınların bir şekilde travmatik bir süreç yaşadığı tespit edilmiş ve çoğu sosyal etkileşimlerini bu hastalığa göre belirlemeye başladıkları anlaşılmıştır. Hastalıkla biçimlenen bu sosyal hayatlar, kadınlık, inşa edilen benlik ve etkileşime girilen her tür birey-nesne nezdinde açıklanmaya çalışılmıştır.

The aim of this research is to try to understand the social interactions that occur after breast cancer. Feminism, interaction theory and social constructivism were used for the theoretical framework. Qualitative research from methods to phenomenological design were used in this study, as the interpretation of the disease process requires pursuing the question `how` rather than the question `what`. In-depth interviews were conducted with 10 individuals (9 female, 1 male) with breast cancer, living in the province of Gaziantep and consisting of the 28-76 age group. 7 of them are in the central districts; 3 of them live in İslâhiye, Nurdağı and Oğuzeli districts. Additionally, 1 relative of each of 7 patients was interviewed. In addition to this patient group, patients who have experienced several types of cancer, some of their relatives, and physicians and personnel were met. In the interviews, the role of `friend` was given importance rather than the role of `researcher`. Processes and experiences were listened to, and the data that could be obtained by developing a practical note-taking system were categorized. It has been determined that women with breast cancer have somehow acquired traumatic experiences, and it has been understood that most of them have begun to determine their social interactions according to this disease. These social lives shaped by the disease have been tried to be explained in terms of femininity, the constructed self and all kinds of individuals-objects interacted with.