Rus dış politikasında donmuş çatışmaların dönüşümü

Abstract

Bu çalışma, Rusya Federasyonu'nun genel yapısını, dış politikasını ve büyük dış politikası stratejilerinden birisi olan donmuş çatışmaları ele almaktadır. Donmuş çatışmalar, savaşın gerçekleştiği ve sona erdiği, ancak mevcut durumun barış anlaşmaları yolu ile genel bir siyasi çözüme ulaşmadığı durumları tanımlamaktadır. Rusya, eski SSCB'nin etkili olduğu bölgelerde hâkimiyetini güçlendirmek için donmuş çatışmaları bir dış politika stratejisi olarak kullanmıştır. Çalışma, Sovyet sonrası bölgede dört belirli çatışmaya, yani Moldova'daki Transdinyester; Azerbaycan ve Ermenistan'ı kapsayan Dağlık Karabağ ve son olarak, Gürcistan topraklarını etkileyen Abhazya ve Güney Osetya bölgelerine –donmuş çatışmalar olarak da adlandırılabilecek çözülmemiş çatışmalara- odaklanmış ve bu çatışmaları Rus dış politikasının büyük stratejilerinden biri olarak ele almıştır. Bu çalışmada Rusya'nın donmuş çatışma stratejilerinin ele alınmasının en önemli sebebi, bu yöntemin Rus dış politikası için önemli bir noktada olduğunun düşünülmesidir.

This study deals with the general structure of the Russian Federation, its foreign policy and frozen conflicts, which is one of the major foreign policy strategies. Frozen conflicts describe situations in which war has taken place and ended, but the current situation has not reached a general political solution through peace agreements. Russia has used frozen conflicts as a foreign policy strategy to strengthen its dominance in the regions where the former USSR was influential. The study focuses on four specific conflicts in the post-Soviet region, namely Transnistria in Moldova; He focused on Nagorno-Karabakh, encompassing Azerbaijan and Armenia, and finally Abkhazia and South Ossetia – unsolved conflicts that can also be called frozen conflicts – affecting Georgian territory, and treated these conflicts as one of the major strategies of Russian foreign policy. The most important reason for dealing with Russia's frozen conflict strategies in this study is that this method is considered to be an important point for Russian foreign policy.