The concepts of `Ding` and `Ich` in Immanuel Kant

Abstract

Bu tez, aşağıdaki soruları, iç görüyü ve dış görünüşleri temellendiren Kantçı transzendental nesneyi, iç ve dış duyulara ait tasarımların bilinmeyen ama gerçek bağlılaşığı olarak ele alarak araştırmaktadır. Transzendental bir nesnenin bilgisi olanaklı mıdır? Kendi Benliğimin bir bilgisi olanaklı mıdır? Transzendental bir nesne içerik veya düşünen bir varlık olarak kabul edilebilir mi?Tıpkı transzendental bir özne olarak ruhun, yani BEN'in iç duyunun transzendental nesnesi olması gibi, dış görünüşleri onların gerçek bağlılaşığı olarak ilişkilendirdiğim kendinde şey de transzendental bir nesne olarak alınır. İç ve dış duyularla ilişkili tasarımlarımız nesnelerinden ayrıldığında, geriye kalan her iki duyu açısından da bizim için eşit derecede bilinmezdir.İlk olarak sentez konusu detaylandırılmıştır. Daha sonra anlama yetisi yargıları, onlarda düşünülen ilişkinin sentetik bir işlev gerektirip gerektirmiyor olduğu bakımından analiz edilmiştir. Ardından uzayın ardışık ayrımsanışı ve bunun düşünen öznenin kendisiyle özdeş kalmasını sağlamadaki rolü ele alınmıştır. Sonuç bölümünde, içerik duyumsama yetisinden bağımsız olarak ele alındığında düşünen bir öznede dış görünün nasıl olanaklı olduğu sorusundaki zorluklar tartışılmıştır. Bu tez, bilginin olanağını Saf Aklın Eleştirisi'nden hareketle ve belirli bir çerçeve içinde ele almakta ve böylece uzay ve zamanı ne kendileri için verili belirlenimler ne de kendinde şeylerin koşulları olarak kabul eden Transzendental İdealizm Doktrinine dayanmaktadır.

This thesis investigates the following questions by considering the Kantian transcendental object, which grounds inner intuition and outer appearances, as the unknown but true correlate of those representations belonging to the inner and outer senses. Is the cognition of a transcendental object possible? Is a cognition of my own Self possible? Can a transcendental object be assumed as the matter or a thinking being?Just like the soul as a transcendental subject, i.e., the I, is the transcendental object of the inner sense, the thing in itself to which I relate outer appearances as their true correlate is taken as a transcendental object. When our representations, which are related to inner and outer senses, are separated from their object, whatever is remaining is equally unknown to us regarding both senses. Firstly, the synthesis has been detailed. Later, judgments of understanding were analyzed by whether the relation thought in them requires a synthetic function. Then, the successive apprehension of space and its role in ensuring the thinking subject remains identical with itself were treated. In the conclusion part, the difficulties in the question of how outer intuition is possible in a thinking subject when the matter is taken independently of sensibility were discussed. This thesis treats the possibility of cognition with reference to the Critique of Pure Reason and within a certain frame and thus grounds on the Doctrine of Transcendental Idealism that acknowledges space and time as neither the determinations given for themselves nor the conditions of things in themselves.