AB mevzuatı ve Avrupa tutuklama müzekkeresinde ı̇nsan hakları ışığında geri verme

Abstract

Geri verme müessesesi, bireylerin ceza hukuku ile yollarının kesiştiği noktada bulunan ve bu durumun kimi zaman devletlerin arasındaki ilişkiler çerçevesinde siyasi bir karar olarak uygulama alanı bulabilmesinden mütevellit egemenlik alanı ile de yakından ilintili bir araç olarak, eski zamanlardan itibaren gündemde yer almıştır. Eski bir müessese olması, devletler arasında net düzenlemeleri barındırması sonucunu doğurmamıştır. Avrupa Birliği, birçok konuda kendine has bir yapı oluşturmayı hedeflediği için, geri verme konusunda da bu iradesini sürdürmüş ve geleneksel yapıyı yıkan Avrupa Tutuklama Müzekkeresi Çerçeve Kararı'nı düzenlemiştir. Avrupa Birliği özelinde geri verme müessesesinin incelenmesi doğrultusunda, öncelikle mevcut düzenlemelere bakılması sonrasında ise hem geleneksel geri verme müessesesinden hem de Avrupa Birliği'nin yasal mevzuatından ayrılan Çerçeve Karar nezdindeki yapının belirtilmesi önem arz etmektedir.

The extradition has been on the agenda since ancient times as a tool closely related to the sphere of sovereignty. It is located at the intersection of the criminal law and the path of individuals, and this sometimes forms the basis for its implementation as a political decision within the framework of relations between States. Although it is an old institution, there have been changes in the arrangements among the states. Since the European Union (EU) aims to create a unique structure in many issues, it has continued this will in the issue of extradition and has issued the Framework Decision of the European Arrest Warrant (EAW), which destroyed the traditional structure. Finally, in this thesis, the existing extradition arrangements in the EU and extradition under the EAW are examined. First, the existing regulations are discussed, then both the traditional extradition and the structure before the Framework Decision, which is separated from the legal legislation of the EU, are examined.