İnme hastalarında bobath yöntemi ve görev odaklı yaklaşım'ın gövde kaslarının mimari özellikleri ve aktivasyonları ile fonksiyonel performans üzerine etkilerinin incelenmesi

Abstract

Bu çalışma, inme hastalarında Bobath Yöntemi ve Görev Odaklı Yaklaşım (GOY)'ın gövde kaslarının mimari özellikleri ve aktivasyonları ile fonksiyonel performans üzerine etkilerinin incelenmesi ve karşılaştırılması amacı ile planlandı. Çalışmaya dahil edilen 36 hasta randomize bir şekilde Bobath grubu ve GOY grubu olmak üzere iki gruba ayrıldı. Hastalar 8 hafta, haftada 3 gün, günde 1 saat tedaviye alındı. Gövde fonksiyonu Gövde Bozukluk Ölçeği, motor performans İnme Rehabilitasyonunda Hareket Değerlendirme Ölçeği, hedefe ulaşma düzeyi Hedefe Ulaşma Ölçeği, gövde kas kalınlıkları ultrasonografi ve kas aktivasyonları yüzeyel elektromiyografi, denge statik postürografi ve yürüyüş GaitRite Yürüyüş Analiz Sistemi ile değerlendirildi. Çalışma 34 hasta ile tamamlandı. Bobath ve GOY gruplarının yaş ortalamaları 55,76±17,23 ve 48,88±12,43 yıldı. Tanımlayıcı veriler, hastalık süresi ve tedavi öncesi tüm ölçümlerin değerleri gruplar arasında benzerdi (p>0,05). Tedavi sonrası gövde fonksiyonları, motor performans ve hedefe ulaşma düzeyi her iki grupta istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde gelişti (p<0,05). Paretik ve non-paretik rektus abdominis kalınlığı sadece Bobath grubunda arttı ve kas kalınlığındaki artış GOY grubuna üstünlük sağladı (p<0,05). Her iki grupta stabilite limitleri anteroposterior (AP) ve mediolateral (ML) yönde artış gösterdi (p<0,05). Bobath grubunda normal zemin gözler açık (NZGA), pertürbe zemin gözler açık (PZGA) ve kapalı (PZGK) denge testlerinde AP yönünde, GOY grubunda ise PZGK testinde AP ve ML yönünde postüral salınımlarda azalma bulundu (p<0,05). Yürüme hızı her iki grupta artış gösterdi (p<0,05). Bobath grubunda paretik taraf adım uzunluğunda artma, çift destek periyodunda azalma ve GOY grubunda paretik ve non-paretik taraf adım uzunluğunda artma, çift destek periyodunda azalma ve Fonksiyonel Ambulasyon Profili skorunda artma bulundu (p<0,05). Bobath grubunda sadece NZGA testi sırasında paretik latismus dorsi aktivasyonunda azalma bulundu (p<0,05). GOY grubunda ise tüm denge testlerinde non-paretik rektus abdominis aktivasyonu ve stabilite limitleri, NZGA ve yürüme testlerinde paretik latismus dorsi aktivasyonunda azalma bulundu (p<0,05). Kas kalınlığı ve aktivasyonu arasında ilişki bulunmadı (p>0,05). Çalışmamızın sonuçları, Bobath Yöntemi'nin rektus abdominis kalınlığını arttırmada GOY'a göre daha iyi gelişmeler sağladığı ve her iki yöntemin inme hastalarında gövde fonksiyonu, motor performans, hedefe ulaşma, denge, yürüme ve gövde kas aktivasyonu üzerine olumlu etkileri olduğunu göstermektedir.

This study was planned to examine and compare the effects of the Bobath Method and Task-Oriented Approach (TOA) on the architectural features and activation of trunk muscles and functional performance in stroke patients. The 36 patients included in the study were randomly divided into two groups, the Bobath and the TOA. The patients were treated for 8 weeks, 3 days a week, 1 hour a day. Trunk function with Trunk Impairment Scale, motor performance with Stroke Rehabilitation Assessment of Movement Scale, level of goal attainment with Goal Attainment Scale, trunk muscle thicknesses with ultrasonography and muscle activations with surface electromyography, balance with static posturography and gait with GaitRite Gait Analysis System were evaluated. The study was completed with 34 patients. The mean age of the Bobath and the TOA groups were 55.76±17.23 and 48.88±12.43. The descriptive data, duration of disease, and values of all measurements before treatment were similar between the groups (p>0.05). After the treatment, trunk functions, motor performance and level of goal attainment improved statistically in both groups (p<0.05). Paretic and non-paretic rectus abdominis thickness increased only in the Bobath group, and the increase in muscle thickness provided superiority to the TOA group (p<0.05). In both groups, limits of stability increased in anteroposterior (AP) and mediolateral (ML) directions (p<0.05). Postural sway was decreased in the AP direction during the normal surface eyes open (NSEO), perturbed surface eyes open (PSEO) and closed (PSEC) balance tests in the Bobath group, and in the AP and ML direction during the PSEC test in the TOA group (p<0.05). Gait velocity increased in both groups (p<0.05). An increase in the paretic step length and a decrease in the double support period in the Bobath group, and an increase in the paretic and non-paretic step length, a decrease in the double support period and an increase in the Functional Ambulation Profile score were found in the TOA group (p<0.05). In the Bobath group, a decrease in the activation of the paretic latissimus dorsi was found only during the NSEO test (p<0.05). In the TOA group, there was a decrease in the activation of non-paretic rectus abdominis during all balance tests and a decrease in the activation of paretic latissimus dorsi during limits of stability, NSEO and gait tests (p<0.05). A correlation was not found between muscle thickness and activation (p>0.05). The results of our study show that the Bobath Method provides better improvements than the TOA in increasing the rectus abdominis thickness, and both methods have positive effects on trunk function, motor performance, goal attainment, balance, gait, and trunk muscle activation in stroke patients.