In search for the Demos: An existentialist dialectical view of Nomos and Phusis

Abstract

Bu tez farklı toplumsal bileşenlerin tümleyici projelerinin temel kuramsal dayanaklarının varoluşsal diyalektik ile yeniden düşünülmesini hedeflemektedir. Başatlaşmış bir gereksinim olan geç kapitalizmin egemenlik, üretim ve yeniden üretim ilişkilerinin elvermekte olduğu insani gizilgüçlerin yeniden okunmasına binaen eylemliliğin bu yönde bir kuramsallaştırılmasının temellendiği ontolojik öncüller ve epistemolojik koyutlar irdelenmiştir. Kuramsal dolayımını Adorno'nun Hegel diyalektiğinde gerçekleştirdiği dönüşümler, Spinoza'nın eylemde saklı olan indirgenemez içkinlik ve Aristoteles'in berkittiği dunamis anlayışından alan yazar Marks, Engels ve Lenin'in diyalektik özdekçiliğine varoluşçu bir yoldan ulaşmayı denemiştir. Böylesine bir izlek takibinin özgül zorluklarının farkında olan yazar kuramının kavramsal ayraçlarını Schopenhauer, Kant, Nietzsche, Heidegger, Lukács vb. düşünürlerin ilgili kavramsallaştırmalarıyla varsıllaştırmış, bu yeniden düşüne son rötuşları ise Sartre ile süreklileşen bir eşsöylemlilik ile vurmuştur. Yazar bu dolayımla, tarihselci yaklaşımın safkan bir savunucusu olmamasına karşın, edinmiş olduğu kuramsal çıktıları tarihsel bir bütünsellikte değerlenmiş ve böylece geçmiş ve şimdiki insani gizilgüçlerin çok-aşamalı bir çift yorumsamacılıkla irdelenmesine yönelmiştir. Yeniden kodlanmış metinsel geçmişliklerin karşıtçı tümlüklere aktarımına odaklanan bu varoluşçu diyalektik deneme kendine arkaik ve klasik eski Yunan'daki tümleyici projeleri konu edinerek budanmış gizilgüçlerimizden köklenen şiddetli acının yeniden kavranışına yönlenmiştir.

The thesis is propelled towards a rethinking of the preponderant tenets of an existentialist dialectical conception of totalizing projects undertaken by different parts of social totalities. With an overriding interest in reconstruing the present human potentialities that are afforded by the late capitalist relations of domination, production and reproduction, the ontological premises and epistemological preconditions that enable this theorization of praxis are unraveled. Taking his cue from the Adornian modification of the Hegelian dialectics, Spinozist postulation of material action as predicated upon an ingrained element of immanence and the Aristotelian preeminence attributed to dunamis, the author tries to retrace an existentialist pathway through the dialectical materialism of Marx, Engels and Lenin. Responsive to the call that is emanated by the theoretical peculiarities of traversing that pathway, he, then, endeavors to come to terms with some relevant ideas drawn from the corpus of Schopenhauer, Kant, Nietzsche, Heidegger, Lukács, etc., putting the finishing touches on that theoretical effort by engaging in frequent dialogues with Sartre's existentialist dialectics. Although not being a thoroughbred historicist himself, he, then, puts the theoretical insights he garnered into a historical perspective, thus working toward the achievement of a multi-level double hermeneutics of human potentialities past and present. That existentialist dialectical attempt to reconstruct a diachronics of re-coded textualities that are organized into antagonistic totalities focuses on the collective projects that have been conducted by archaic and classical Greek communities in order to realize the acuteness of the pain that is inflicted from our curbed human potentialities.