Trauma-language relationship in Arundhati Roy`s `The God of Small Things`

Abstract

Bu yüksek lisans tezinde 1961 doğumlu Hint kadın yazar Arundhati Roy'un ilk ve tek romanı olan Küçük Şeylerin Tanrısı romanındaki karakterlerin geçirdikleri ruhsal sarsıntıları ve bu sarsıntıların okuyucuya aktarımı sırasında kullanılan dili incelemek amaçlanmaktadır Roy'un romanı küçük olayların nasıl büyük trajedilere dönüşebileceği hakkındadır. Romanının temel amaçlarından birisi karakterlerin geçirdikleri ruhsal sarsıntıları okuyucusuna yansıtmaktır. Roman kendine özgü zaman tasviri ve dili aracılığıyla travma kurbanlarının yaşadıklarını okuyucuya okuyucu kendisi yaşıyormuş gibi hissettirmektedir. Yazarın bu ruhsal sarsıntıları okuyucuya yansıtabilmek için kullandığı yöntem romanda zaman kavramının ve dilin düzensiz kullanımıdır. Yazar eserinin konusunu işlerken Malayalam lehçesi, kuralsız büyük-küçük harf kullanımı, tekrarlar, geçmişe dönüşler ve önsemeler, metinlerarasılık, ve çocuk dili gibi yöntemler kullanmaktadır. Romandaki dil ve zaman algısının anılan yöntemlerle bozulması sayesinde okuyucunun roman karakterlerinin yaşadıkları travmaları tecrübe etmesi sağlanmaktadır.Anahtar Sözcükler: Travma, Dil, Zaman, Çağdaş Hint Edebiyatı , metinlerarasılık

Arundhati Roy's The God of Small Things is about how seemingly small events can result in major tragedies which radically change peoples' lives. The novel aims to recreate the traumatic experiences of the characters for the reader. The main elements used in order to recreate trauma in the novel are the depiction of time and language. While telling her story, the author uses specific literary and stylistic devices such as the use of Malayalam dialect, ungrammatical capitalization, repetitions, flashbacks, intertextual elements, and children's language. The irregular use of language and non-sequential time in the novel allows readers to experience the characters' traumas. What is aimed in this thesis is to analyze Roy's use of time and language while the depicting various traumas that the novel's characters go through. It is proposed that Roy mimics the post-trauma experiences of trauma victims through the novel's language. In order to achieve this, the novel does not use the literary styles of conventional literary texts. Roy toys with the order of the events, discards a reliable narrator, and uses word-plays extensively. Thus, she mimics the disorientation of the traumatized characters through the novel's language.Keywords: Trauma, language, time, contemporary Indian Literature ,intertextuality