Relationships between assessments of residential movie interiors, attributes of assumed residents and respondent characteristics

Abstract

Bu çalışmanın amacı, filmlerdeki konut iç mekânlarının ve varsayılan kullanıcıların değerlendirilmelerinin katılımcı özellikleri ile ilişkilerini anlayıp araştırmaktır. Çalışma Bilkent Üniversitesi İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümü'nden 113 öğrenciye uygulanmıştır. Değişik filmlerden alınan dokuz konut iç mekânı öğrencilere gösterildikten sonra, mekân özellikleri, varsayılan kullanıcıların değerlendirilmesi ve katılımcıların ilişkililik düzeyini ölçen üç bölümlü bir anket doldurmaları istendi. Sonuçlara göre, tanıdık olmayan mekânlar heyecan verici bulundu ve daha çok tercih edildi. Bunun yanı sıra kendisini ilişkili ve mutlu hisseden katılımcılar olası kullanıcıları daha mutlu ve güvenilir olarak nitelendirdi. Karmaşıklığın iç mekânların değerlendirilmesi üzerine belirgin bir etkisi bulunamadı, bunun olası bir sebebi filmlerdeki iç mekânların kontrol edemediğimiz birçok özellik barındırması olabilir.

The aim of this study was to explore the relationships between assessments of residential movie interiors, personal attributes of assumed residents and respondent characteristics. The study was conducted with 113 students from the Department of Interior Architecture and Environmental Design of Bilkent University. Nine residential movie clips were presented to the participants and they were asked to fill out a questionnaire sheet which consisted of three parts: Items involving space qualities, personal attributes of assumed residents, and relatedness and happiness of the respondents. Residential spaces rated as unfamiliar were rated as more exciting and were preferred over those rated as familiar. Furthermore, respondents having related self-construals reported more happiness and they perceived assumed residents as being happier and more trustworthy. No significant relationship was found between the complexity ratings of the movie clips and the evaluations of the residential spaces portrayed. This might have been because other variables besides complexity could not be controlled due to the nature of the stimuli.