A study of the self in Nietzsche`s fatalistic universe of eternal recurrence

Abstract

Bengi dönüş doktrini Nietzsche felsefesinin sadece bir parçasını teşkil etmez, aynı zamanda onun temelini de oluşturan bir nosyondur. Doktrin, birçok yorumcu tarafından çeşitli şekillerde yorumlanmıştır. Kozmolojik ve etik-varoluşsal yaklaşımlar temelinden yanlıştır. Doktrinin gücü bu yaklaşımlarla doğru anlaşılamamaktadır. Bengi dönüş doktrini, içinde birçok sorun barındırmaktadır ve bu sorunlar, doktrin doğru anlaşılır ve analiz edilirse çözülebilirler. Bu tezde, Lawrence J. Hatab ve Pierre Klossowski takip edilerek doktrinin mimetik literal biçimde okunmasının gerekliliği vurgulanmıştır. Bu şekilde okunan ve anlanan doktrin, Kendiyi bir çözünmeye maruz bırakır ki bu da doktrin içerisindeki birçok sorunu çözmektedir.

The doctrine of eternal recurrence is not only an aspect of Nietzsche?s philosophy, but a notion that structures the base of his philosophy. The doctrine is analyzed by many interpreters in various ways. The cosmological and the ethical-existential approaches to the doctrine are at the very base wrong. The doctrine?s impact cannot be adequately understood in these terms. Besides, the doctrine of eternal recurrence has multiple problems within it, problems which can be solved if the doctrine is understood and analyzed properly. In this thesis it was suggested, following Lawrence J. Hatab and Pierre Klossowski, that the doctrine should be read in terms of mimetic literality. And in this way the reading and the understanding of the doctrine lead the self to a dissolution which solves many of the problems within the doctrine.