Theory and practice of geometry in medieval architecture in the Middle East: 10th - 14th centuries

Abstract

Bu çalışmanın amacı Ortadoğu'daki Ortaçağ mimarisinde geometrinin kullanımını, Ortaçağ İslam filozoflarına göre geometrinin bilimlerin sınıflandırılması içindeki yeri, geometrik süslemeler üzerine olan belgeler ve Isfahan Ulu Caminin Kuzey Kubbesinin geometrik analizini ele alarak incelemektir. Bu tez ayrıca geometrik süslemelerin anlamları üzerine ve geometrik süslemelerin tasarlanmasında matematikçilerin ve zanaatkârların işbirliği üzerine olan fikirleri de tartışır. Teorik ve pratik geometri arasındaki ayrım El-Kindi, El-Farabi, El-Gazali ve Hayyam'ın felsefelerine göre ele alınmıştır. Bu konuda, çağdaşı olan filozofların aksine Hayyam'ın pratik geometriyi teorik geometriye öncül olarak ele aldığı görülür.

The aim of this research is to investigate the use of geometry in architecture of the Medieval Middle East considering the place of geometry in the classification of sciences in records of medieval Islamic philosophers and the practical application of geometry in the area of architecture through documents on geometric ornaments and geometric analysis of North Dome of Friday Mosque of Isfahan. This thesis discusses the arguments on the meanings of geometric ornaments and on the collaboration of mathematicians and craftsmen in designing the ornaments. The division between the theory and practice of geometry is considered with regard to philosophies of Al-Kindi, Al-Farabi, Al-Ghazali and Khayyam. It is seen that Khayyam takes a position which sees practical geometry as an antecedent to theoretical geometry counter to the general idea held by contemporary philosophers.