Time as the ground of transcendence: A dialogue between Kant and Heidegger

Abstract

Bu çalışmada, Immanuel Kant ve Martin Heidegger arasında `zaman` bağlamında bir diyalog sunulmuştur. Heidegger, Saf Aklın Eleştirisi'ne dair yorumunda kendi projesini metafiziğin zemininin oluşturulmasına dair bir `yineleme` (Wiederholung) olarak görür. Ben de bu tezde, öncelikle Heidegger'in Kant yorumuna yer vererek, ikincisi ise alakalı bağlam içinde Heidegger nereye varabilirdi sorusu üzerinden ilerleyerek bu diyaloğu geliştirmeyi hedefliyorum. Bu açıdan, Heidegger'in kendi `aşkınlık` ve `zamansallık` düşüncelerini Saf Aklın Eleştirisi'nden nasıl türettiğinin yolunu izlerken, temel ve incelikli bazı konularda da alternatif bir okuma sunabilmeyi hedefliyorum ve burada da bu proje adına `saf zaman resmi` mefhumunu öne çıkarmayı planlıyorum. Heidegger'in zamansallık düşüncesini Kant okumasından türettiği çoğunlukla bilinse de vardığı sonuç itibariyle güçlü kabul ve redlerle karşılaşmıştır. Şüphesiz bu değerlendirmelerin literatürde önemli bir yeri vardır ancak belirtmeliyim ki Heidegger'in yöntemi büyük oranda ele alınmadan bırakılmıştır. Bu proje literatürdeki işte bu boşluğu doldurmayı amaçlar: bunu yaparken hem Heidegger'in yöntemini ana eksene oturtur hem de aşkınlık ve zamansallık ilişkisi bağlamında alternatif bir yorumsunmayı hedefler. Önerim ise en temelinde şudur: Heidegger'in üçlü sentezden zamansallık türetmesi makul bir yorum olmamakla beraber, daha orijinal olana dair sezgisi — onun Kant için söylemiş olduğu gibi — çok güçlüdür. Burada Heidegger adına `söylenmemiş` olan ise `saf zaman resmi`dir. İddiam odur ki Heidegger'ci anlamda aşkınlık olarak zamansallık ancak ve ancak saf zaman resminden türetilebilir.Anahtar Kelimeler: Aşkınlık, Zamansallık, Imgelem, Saf Resim, Zaman

In this dissertation, I attempt to present a critical dialogue between Immanuel Kant and Martin Heidegger in terms of time. Heidegger sees his own project of the interpretation of Critique of Pure Reason as a retrieval (Wiederholung) of the problem of the ground laying of metaphysics. I do aim at furthering the dialogue first by basing my reading on the way that Heidegger interprets Kant and second by tracing what Heidegger should have thought within the relevant context. In this regard, my project is to pursue the way that Heidegger derives his understanding of temporality and transcendence from his reading of Critique of Pure Reason which at the same time offers a novel evaluation concerning the main yet subtle themes of the latter, such as time as pure image. Although it is commonly acknowledged that Heidegger is indebted to Kant for his own understanding of temporality, the resultant view he came up with has given rise to strong approvals or rejections. Although those reactions definitely have significance in the literature, Heidegger's methodology seems to remain unquestioned to a great extent. The dissertation in its culmination aims to fill this lacuna in the relevant literature — and it does so, on the one hand, by putting Heidegger's methodology into question and, on the other, by indicating an alternative reading regarding the relationship between temporality and transcendence. I suggest that Heidegger's derivation of temporality from Kant's threefold synthesis is untenable, yet — as he says for Kant — he indeed does have insight into the inconspicuous, i.e., the pure image of time, which I take to be the only possible background against which Heidegger should and could have characterized temporality as transcendence.Keywords: Transcendence, Temporality, Imagination, Pure Image, Time