Mikro-osteoperforasyon tekniğinin ortodontik diş hareketine olan etkilerinin incelenmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı, mikro-osteoperforasyon (MOP) tekniğinin ortodontik diş hareketi üzerine olan etkilerinin incelenmesidir.Birey ve Yöntem: Bu çalışma için benzer çapraşıklık düzeyine sahip, yaş ve cinsiyet bakımından homojen, çekimli sabit ortodontik tedavi gerektiren 32 bireyden çalışma (17) ve kontrol (15) grupları oluşturuldu. Tedavi başında, distalizasyonun başında ve distalizasyonun 1,4,8. haftalarında olmak üzere hastalardan fotoğraflar, alçı modeller, röntgen kayıtları alınarak periodontal indeksler uygulandı. Kontrol grubundan farklı olarak çalışma grubunda kanin distalizasyonunun başında ve distalizasyonun 4. haftasında kanin dişlerin distaline 3'er adet MOP ortalama 5 mm derinliğinde uygulandı. Alçı modellerden dijital modeller elde edilerek çakıştırılmalar yapıldı. Çakıştırılan modellerde bir takım açısal ve mesafe ölçümleri yapılarak incelendi. Grup içi ve gruplar arası karşılaştırmalarda, istatistiksel olarak anlamlı olan farklar araştırıldı.Bulgular: Çalışmanın sonucunda MOP uygulanan grupta üst çenede kontrol grubuna kıyasla distalizasyonun 1. ve 4. haftasında kanin dişin hareket hızında anlamlı farklılık bulundu. Üst çenede 8. haftadaki hız ve alt çene için hiç bir zaman diliminde diş hareket hızında anlamlı farklılık bulunamadı. MOP uygulanan grupta kanin rotasyonu ve molar mesializasyonunda anlamlı farklılık bulunamazken, üst çenede kanin tippinginde distalizasyon sonunda anlamlı farklılık bulundu. Distalizasyon sonunda cep derinliği ve gingival indekste kontrol grubuna kıyasla anlamlı ölçüde farklılık bulundu.Sonuç: Bu çalışmada uygulandığı şekliyle MOP, üst çenede diş hareketinin hızlandırılmasında etkili bir yöntem olarak görünmektedir. Ancak bu tekniğin uygulanma sayısı, sıklığı ve derinliği ile ilgili hem üst hem alt çene için gelecekte yeni araştırmaların yapılması gerekmektedir.

Aim: The aim of this study is to investigate the effects of micro-osteoperforation (MOP) technic on orthodontic tooth movement.Material and Method: 32 individuals who have similar malocclusion, requiring extraction for fixed orthodontic treatment, homogeneous in terms of age and gender were divided into the research (17) and the control (15) groups. Photographs, aljinate impressions, radiographs and periodontal indices were taken from patients before the treatment, at the start and at the end of 1., 4., 8. weeks of distalization period. 3 MOPs at 5 mm depth were performed at the distal aspect of the canine at the time of beginning and 4. week of distalization in MOP group. Superimpositions were made on the digital models gained by scanning of the cast models. Angular and distance measurements were made on superimposed digital models. Intergroups and intragroups statistically significant differences were investigated with statistical analyses .Results: At the end of the study, statisticaly significant differences were found between the MOP and the control groups for the distalization rates at the time intervals of 1. and 4. weeks in the maxilla. No significant differences were found between the groups for canine distalization rate at the time of 8. week in maxilla and none of time intervals in mandibula. No significanct differencs were found in terms of canine rotation and molar mesialization, while there was a statisticaly significant difference between the groups for canine tipping. And there were significant differences between the groups for pocket depth and gingival indice at the end of the distalization.Conclusion: MOP, as applied in this study, seems to be an effective method for increasing of tooth movement rate in maxilla. But future studies are needed to decide the number, frequency and depth of MOPs in both maxilla and mandibula.