Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesinde, solid organ transplantasyonu yapılan hastalarda post-transplantasyon diabetes mellitus sıklığının ve risk faktörülerinin araştırılması

Abstract

Post-transplant diabetes mellitus (PTDM) solid organ transplantasyonunun sık görülen bir sonucudur. Post Transplant Diabetes Mellitus hastaları ve allogreft sağkalımı olumsuz yönde etkilemektedir. Post Transplant Diabetes Mellitus farklı teşhis kriterleri kullanılan farklı nakil gruplarında daha büyük mortalite ve artmış enfeksiyonlarla ilişkilendirilmiştir.Post Transplant Diabetes Mellitus transplantasyondan sonra herhangi bir zamanda, transplantasyon yapılmayan popülasyon ile benzer semptomlara sahip hastalarda rastgele plazma glikozun ≥200 mg / dL (11.1 mmol / L) olması; açlık plazma glikozun ≥126 mg / dL (7.0 mmol / L) olması veya oral glikoz tolerans testi (OGTT) sırasında 2. Saat glikozun ≥200 mg / dL (11.1 mmol / L) olması ile tanı konur. Tüm transplant alıcılarının, nakilden sonraki ilk dört hafta boyunca, daha sonra nakil sonrası üçüncü ve altıncı aylarda ve daha sonra yılda bir kez açlık kan şekeri ölçülmelidir. HbA1), özellikle de açlık plazma glikoz düzeylerini elde etmek güç olduğunda, nakilden 3 ay sonra kontrol edilebilir.Glukokortikoidler, kalsinörin inhibitörleri ve sirolimus PTDM riskini arttırır. Siklosporin ile karşılaştırıldığında, takrolimus daha diyabetojeniktir. Azatioprin ve mikofenolat mofetil (MMF) ise diyabetojenik etkisi yoktur. Post-transplant Diabetes Mellitus tedavi yönetimi için, non farmakolojik tedavi başlayarak, ardından oral monoterapi, oral kombinasyon tedavisi ve nihayetinde metabolik dekompansasyon meydana gelmesi durumunda insülin, aşamalı bir yaklaşım önerilir.Post-transplant Diabetes Mellitus hastalarının çoğunda günde 2.5 ila 5 mg arasında glipizid ile oral tedaviye başlanır ve sonra HbA1c seviyesinin <7% olması için günde iki defa 10 mg'a ilerletirilir Bununla birlikte, bazı uzmanlar, sülfonilüre kullanmadan önce repaglinid (Prandin) gibi meglitinidleri seçerler çünkü sülfonilüreler, böbrek yetmezliği ayarında potansiyel toksisiteye sahip olabilirler. Yan etkiler nedeniyle transplantasyon sırasında genellikle tiyazolinedionlar tercih edilmez. Metabolik dekompansasyon, oral terapi ile yan etkiler varsa veya sürekli olarak ≥% 7 olan HbA1c seviyeleri varsa insülin tedavisini başlatılır. Çoklu ajanlar ve / veya çoklu doz yoğun insülin terapisi veya insülin pompası terapisi kullanabilir.

Post-transplant diabetes mellitus (PTDM) is a frequent consequence of solid organ transplantation. Post-Transplantation Diabetes Melitus(PTDM) adversely affects patients and allograft survival. Post-transplant diabetes has been associated with greater mortality and increased infections in different transplant groups using different diagnostic criteria. Post-transplant diabetes mellitus (PTDM) may be diagnosed at any time after transplantation based upon diagnostic criteria similar to those used in the nontransplant population by symptoms plus a random plasma glucose of ≥200 mg/dL (11.1 mmol/L), fasting plasma glucose of ≥126 mg/dL (7.0 mmol/L), or a two-hour plasma glucose of ≥200 mg/dL (11.1 mmol/L) during an oral glucose tolerance test (OGTT).All transplant recipients should have a fasting blood glucose measured weekly during the first four weeks posttransplant, then at three and six months posttransplant, and then yearly. A glycated hemoglobin (HbA1c) can be checked after three months posttransplant, particularly if it is difficult to obtain fasting plasma-glucose levels.Glucocorticoids, calcineurin inhibitors, and sirolimus increase the risk of PTDM. Compared with cyclosporine, tacrolimus is more diabetogenic. Azathioprine and mycophenolate mofetil (MMF) are not diabetogenicA stepwise approach is recommended for the management of PTDM, starting with nonpharmacologic therapy, followed by oral monotherapy, oral combination therapy, and finally insulin, providing metabolic decompensation has not occurred.Among most patients with PTDM, we initiate oral therapy with glipizide at a dose of 2.5 to 5 mg per day and then advance to 10 mg twice per day, as necessary, to maintain the HbA1c level at <7 percent. However, some experts would choose meglitinides such as repaglinide (Prandin) before sulfonylureas are used since sulfonylureas may have potential toxicity in the setting of renal dysfunction. Thiazolinediones are generally avoided among transplantation due to adverse side effects.We initiate insulin therapy if there has been metabolic decompensation, adverse side effects with oral therapy, or HbA1c levels that are consistently ≥7 percent. We may use multiple agents and/or multiple-dose intensive insulin therapy or insulin-pump therapy.