Müzakere (Problem çözme) ve arabuluculuk eğitiminin ergenlerin kişiler arası problem çözme ve öfke düzeylerine etkisinin incelenmesi

Abstract

Bu araştırmanın genel amacı, ergenlere uygulanan müzakere (problem çözme) ve arabuluculuk eğitimi programının kişilerarası problem çözme ve öfke düzeyine etkisini incelemektir.Bu araştırma Diyanet İşleri Başkanlığına bağlı üç kuran kursunda 2013-2014 öğretim yılında yapılmıştır. Deneme grubunda 14, kontrol grubunda da 14 öğrenci bulunmaktadır. Araştırmada ön-test, son-test kontrol gruplu yarı deneysel model kullanılmıştır. Araştırma kapsamında deneme grubundaki öğrencilere haftada 4 saat olmak üzere 8 hafta süresince müzakere (problem çözme) ve arabuluculuk eğitim programı uygulanmıştır. Kontrol grubuna ise herhangi bir eğitim verilmemiştir.Müzakere (problem çözme) ve arabuluculuk eğitim programı; kişilerarası çatışmaların doğasının anlaşılması, iletişim becerileri, öfke yönetim becerileri, kişilerarası çatışmalarda çözüm becerileri (müzakere becerileri, akran arabuluculuk becerileri)'nin yer aldığı dört bölümden oluşmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak; Çam ve Tümkaya (2008) tarafından geliştirilen ''Kişilerarası Problem Çözme Envanteri''; Özer (1994) tarafından Türkçeye uyarlaması gerçekleştirilen ''Sürekli Öfke Ve Öfke Tarz Ölçeği'' kullanılmıştır. Deneme ve kontrol grubunun ön test ve son testleri arasında anlamlı fark olup olmadığı Wilcoxon İşaretli Sıralar Testi ile deneme ve kontrol grubu puanları arasındaki farkın anlamlılığı için Mann Whitney U testi kullanılmıştır. Müzakere (problem çözme) ve arabuluculuk eğitiminin deneme ve kontrol grubunun kişiler arası problem çözme ve öfke kontrol düzeylerini ön test-son test fark puanlarına yönelik yapılan analizler sonucunda, yapıcı problem çözme, ısrarcı-sebatkâr yaklaşım ve öfke kontrol düzeylerinde deneme grubu lehine anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. Fakat sürekli öfke alt boyutunda deneme grubunun puan ortalamalarındaki düşüş ile kontrol grubunun puan ortalamalarındaki düşüş arasında manidar düzeyde bir fark olmadığı, dolayısıyla sürekli öfke puan ortalamalarının deneme grubu lehine olmadığı tespit edilmiştir.

The general aim of this research is to study the effect of the negotiation (problem-solving) and mediation training program applied to adults on interpersonal problem solving and on the level of anger.This study was carried out in the three Quran courses which are the subsidiaries of the Department of Religious Affairs in the 2013 and 2014 education years. There are 14 students in the experimental group and also 14 students in the control group. Pre-test / Post-test Control Group with a Quasi-experimental Study Design has been used in the research. The students belonging to the experimental group have been given negotiation (problem-solving ) and mediation training 4 hours a week for a period of 8 weeks. However, students in the control group have not received any training.The negotiation (problem-solving) and mediation training program consists of 4 parts which include the understanding of the nature of the conflict between individuals, communication skills, anger management skills, and individual problem solving skills in the interpersonal conflicts ( negotiation skills and peer mediation skills ).As a data collection device, Interpersonal Problem Solving Inventory improved by Çam and Tümkaya (2008), and Permanent Anger and Anger Style Scale adapted by Özer to Turkish (1994) have been used.The Wilcoxon signed-rank test has been used to test whether there is any meaningful difference between the pre and post test results of the control and the experiment groups. Mann Whitney U test has been used to evaluate the meaningful differences between the points of the control and the test group. Aa a result of the analysis made to find out the Pre-test / Post-test differences of the control and experimental groups, it has been found out that there are meaningful differences between the constructive problem solving ability, persistent perseverance and anger management ability of the students of the experimental group and of the students of the control group in favour of the experimental group. However, it has also been found that there is no significant ( meaningful) difference between the decline of the avarage points of the experimental group and that of the control group in the bottom line permanent anger. Thus, it has been realized that permanent anger avarage points are not in favour of the experimental group.