Tekrarlayan yardımla üreme tedavisi başarısızlığı olan vakalarda sperm DAN hasarı ölçümünün ve testiküler sperm kullanımının prognostik değeri

Abstract

Yardımla üreme tekniklerinde tedavi başarısızlığında %40 erkek infertilitesi neden olarak bildirilmektedir. Tedavide prognostik değer olarak kılavuzlara girmiş temel sperm parametreleri yetersiz kalmakta ve erkek faktörü açısından yeni parametreler araştırılmaktadır. Güncel aday prognostik ölçüt ve araştırma konularından biriside sperm DNA hasarı, fragmantasyonu testidir. Amaç spermatogenez sırasında ve üreme fizyolojisinde uğranan sperm hasarın yüzdesel olarak tesbiti ve tedavi prognozundaki yerinin belirlenmesidir.Çalışmamızın amacı; subfertil erkekte sperm DNA hasarı oranına bakılarak, tedavi yönteminin bu bakış açısıyla değerlendirilmesi ve sperm faktörünün başarıya prognostik etkisinin gösterilmesidir.Hikayesinde yardımcı üreme tedavi başarısızlığı olup, diğer prognostik faktörleri (yaş, over rezervi, üreme fizyolojisi normal) ve erkek subfertil (total progresif motil sperm sayısı 5 milyon ve Kruger morfoloji %4'ün üzerinde olan) vakalarda sperm DNA hasarı, fragmantasyon testi uyguladık. Sperm DNA hasar oranı %15'in üzerinde olan 18 vakanın ilk sikluslarında ejekülat spermi kullanılmıştık ve mikroenjeksiyon sonrası fertilizasyonları normaldi. Ancak klinik gebelik negatif bu sikluslarını 1. grup olarak aldık ve ikinci grup olarak yeni sikluslarında ejekülat spermi yerine, testiküler spermatozooa kullandık. İki grup tedavi sürecini, fertilizasyon, klivaj olan embriyo oranı, embriyo morfoloji skoru ve implantasyon oranları, klinik gebelik ve canlı doğum oranına göre karşılaştırdık.Çalışmamızda grup 1 olarak adlandırdığımız tedavilerle, grup 2 olarak adlandırılan tedavilerimizin mikroenjeksiyon sonrası fertilizasyon ve klivaj olan embriyo oranında istatiksel bir farklılık gözlenmedi.Fakat grup 2'de gelişen embriyo morfoloji skoru ve implantasyon oranı grup 1'e göre istatiksel açıdan anlamlı olarak farklı yüksek bulunmuştur.Çalışmamızda önemle belirtmek istediğimiz durum; eve bebek götürme oranı %15 olarak gerçekleşen grup 2 tedavilerin, grup 1 tedavilere göre daha iyi embriyo gelişimi ve buna bağlı olarak implantasyon oranlarının anlamlı yüksek olduğunu vurgulamaktır.Anahtar Sözcükler: Sperm DNA Fragmantasyonu, Erkek İnfertilitesi, Açıklanamayan İnfertilite, Yardımla Üreme Teknikleri, Testiküler Sperm

Male factor infertility plays a role in approximately 40% of infertile couples. A Numbers of aetiologies have been identified as a potential couse. The baseline sperm parameters entered into the guidelines as prognostic value in therapy are inadequate and new parameters are investigated in terms of male factor. Current candidate prognostic criteria and research are sperm DNA damage, fragmentation test at one point. The aim is to determine the percentage of sperm damage during spermatogenesis and reproductive physiology, and determine the location of the disease in the prognosis of treatment. For spermatozoon to be fertile, DNA integrity is essential and and any form of sperm chromatin abnormalities or DNA demage may result in male infertility and subfertility but uncusselfull assisted reproduction attempts. Several methods are used to assess sperm chromatin DNA which is considared an independent measure of sperm quality that may yield better diagnostic and prognostic approaches than standard sperm parameters (concentration, motility any morphology).The purpose of our work; evaluation of sperm DNA damage rate in subfertile man, evaluation of treatment method from this point of view and demonstration of prognostic effect of success of sperm factor.We performed sperm DNA damage, fragmentation test in cases of assisted reproduction failure cases which paternal prognostic factors normal (age, over-reserve, normal reproductive physiology) and these males definately subfertile (total progressive motile sperm count at least 5 million and Kruger morphology 4% and more ). Ejaculate spermatozoa were used in the first cycles of 18 cases with sperm DNA damage greater than 15% and fertilization was normal after microinjection but negative pregnancy. We accepted these clinical cycles as the first group and as the second group we used testicular spermatozoa of the same couples instead of ejaculate spermatozoa in the new cycle. The two groups were compared according to treatment duration, fertilization, cleavage embryo ratio, embryo morphology score and implantation rates, clinical pregnancy and live birth rate.As a results, there was no statistically significant difference between the treatments that we named group 1 and the group 2, about fertilization and cleavage embryo rates after microinjection.However, embryo morphology score and implantation rate were statistically significantly higher group 2, fertilised embryos by testicular spermatozooa .The situation we want to emphasize in our work to emphasize that group 2 treatments with a 15% rate of delivering a baby to the home have significantly higher embryo development and consequently implantation rates than group 1 treatments.Therefore, screening for sperm DNA damage may provide useful information in cases of male idiopathic infertility and subfertility so in those men pursuing assisted reproduction. Treatment should include methods for prevention of sperm DNA damage and retrieval of less demaged spermatozooa.Key Words: Sperm DNA fragmentation; male infertility; unexplained infertility;assisted reproductive techniques; testicular sperm.