Kronik idiopatik trombositopenik purpura (91 olgunun klinik ve laboratuvar bulgularının, uygulanan tedavi yöntemleri ve sonuçlarının değerlendirilmesi)

Abstract

ÖZET Bu çalışmada İstanbul üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, îç Hastalıkları Ana Bilim Dalı Hematoloji Bilim Dalı Klinik ve Polikliniklerinde 1.1.1979 - 31.12.1988 tarihleri arasında, Kronik ITP tanısı ile iz lenmiş olan 91 olgunun anemnez özellikleri, klinik semp tomato la j isi, laboratuvar bulguları, uygulanan tedavi yöntemleri ve alınan sonuçlar literatür bilgilerinin ışığında geriye dönük olarak, değerlendirilmiştir. Yaşları 10 ile 76 arasında değişen 91 olgunun %80,2'si kadın, %19,8*i erkek olup, kadın/erkek oranı =4/l*dir. %71,45 olgunun yaşları 40 'in altındadır. Klinik semptomların başında yaygın purpura, gingivoraji, sık epistaksis ve menometroraji gelmektedir. (Yalnız kadınlar dikkate alındığında menometroraji ikinci sıraya yükselmektedir). X8,79 olguda ( en çok 1,5 cm'lik palpe edilebilen ) Splenomegali tesbit edilmiştir. En önemli laboratuvar bulgusu trombositopenidir. Trombosit sayısı X74,65 olguda 50,000/mm3 ve altında bulunmuştur. %21,97 olguda (50,000/mm3 ve altındaki trombositopeniye ragmen) kanama zamanı uzamam iş (5 dakikadan kısa) ve Lacet testi negatiftir. %45,05 olguda orta- ağır derecede anemi saptanmıştır. Kemik iliği incelemelerinde artmış ya da normal sayıdaki megakaryositler, daima görülmüştür. 89 olguda uygulanan Kortikosteroid tedavi ile %30,33 olguda sürekli tam remisyon sağlanmıştır. Splenektomi uygulanan 25 olguda sürekli tam remisyon %64'dür. I.V. Gamaglobulin tedavisi yapılan 4 olguda yeterli başarı sağlanamamıştır. 3 olguda uygulanmakta olan Immunosupressif tedavi sonuçlarını değerlendirmek için, olgu sayımız ve izleme süreleri yeterli değildir. Araştırmamızda, serimizdeki bulguların literatür bilgileriyle genel olarak uyumlu olduğu, Kortikosteroid tedavi ve Splenektomi 'nin halâ temel tedavi seçenekleri 44oldukları, I.V. immunoglobulin ' in akut hemorajiler ve ameliyat öncesi hazırlık döneminde etkili olabileceği, immunosupressi-f tedavinin son seçenek olarak düşünülmesinin uygun olacağı sonucuna varılmıştır. 45