Incorporating the non-expert public to heritage practices from below

Abstract

21. yüzyılda kültürel miras, dinamik, değişikliğe ve diyaloğa açık bir saha haline gelmiştir. Kültürel mirasın kapsamı da genişlemiştir. Kültürel mirası, miras olarak kabul edeceği farzedilen kitlenin artık mirasın sadece `mirasçısı` değil de; aynı zamanda mirasın `yaratıcısı` olarak kabul görmesi, bugün hakim olan bir görüş olarak literatürde yerini almaya başlamıştır. Daha öncesinde sadece uzman görüşü temelli yürütülen kültürel miras pratiklerinde, yeni medya sayesinde `kullanıcı içerikleri` de artık yer buluyor. Sözü edilen gelişmeler ışığında bu tez de, uzman olmayan kitlenin Türkiye'de, aşağıdan miras pratiklerine katılımına yönelik çabaları görünür kılmayı hedefliyor. Günümüzde, kitleleri yeni medya yoluyla kültürel miras pratiklerine entegre etme çabalarının kurumsal düzeydeki varlığı ve bu çabaların araştırılması yönünde çalışmalar olsa da, aşağıdan miras pratiklerinin çalışılması yönünde Türkiye literatüründe bir eksiklik bulunmaktadır. Bu noktadan yola çıkarak, bu tez, aşağıdan-yukarıya söylem benimseyen Türkiye'den seçilmiş dört kültürel miras pratiği (İstanbul Kent Savunması, Memory Map, UrbanObscura, Adalara Ses Ol) üzerine kafa yormaktadır. Etnografik bir metod benimseyerek, sözü edilen dört pratiği derinlemesine görüşmelerle inceleyen bu tez, hala uzman görüşü ve yönlendirmesinin baskın olduğu bir durumda aşağıdan-yukarıya miras söylemine pratikte erişmenin zor olabileceğine dikkat çekmektedir. Bununla birlikte, tezin incelediği pratikler, miras hikayelerini çeşitlendirmektedir.Anahtar Sözcükler: Kültürel Miras, Yeni Medya, Uzman Olmayan Kitle, Aşağıdan Yukarıya Miras Söylemi, Katılımcı Miras, Aşağıdan Miras

IIn our 21st century, cultural heritage field grows to be much more dynamic, participatory, open to change and dialogue. The scope of cultural heritage too broadens. People who are supposed to inherit heritage are acknowledged as not just mere inheritors anymore, but also as the creators of heritage itself. Quite supportive of this development, new media lead the way of hearing user-generated contents in cultural heritage practices that used to be strictly confined to the expert-based opinions. In light of these progresses, this thesis endeavors to make visible the efforts of incorporating the non-expert public to heritage practices from below in Turkey. Although there are institutional efforts of integrating the public to the cultural heritage practices through new media and there are studies on such efforts, the heritage practices from below are quite neglected by the scholarly literature here in Turkey. Following up this fact, this thesis elaborates on the four cases, which embrace a bottom-up heritage discourse in Turkey. Adopting an ethnographic approach, the thesis analyzes the four chosen cases (İstanbul Kent Savunması, Memory Map, UrbanObscura, Adalara Ses Ol) through in depth interviews and concludes with an argument that to achieve a bottom-up application of such participatory discourse is difficult while the expert's dominance, design and guidance is still impenetrable. Altogether, the cases examined here indeed variegate heritage stories.Keywords: Cultural Heritage, New Media, the Non-Expert Public, Bottom-up Heritage Discourse, Participatory Heritage, Heritage from Below