From urban identity politics to urban market politics: Mass housing in Başakşehir

Abstract

Başakşehir, ilk başta Refah Partisi mensupları tarafından yerel yönetimler eliyle, daha sonra ise Adalet ve Kalkınma Partisi döneminde merkezi hükümet tarafından uygulanan toplu konut projeleriyle kentleşmiştir. İslamcı yöneticiler tarafından geliştirilen Başakşehir'deki konut projeleri daha sonra tüm Türkiye'de uygulanan bir model olmuştur. Bu çalışmada bu konut sunum modelinin nasıl geliştirildiği, hangi şekilde uygulandığı ve ne tür sosyal, siyasal ve ekonomik dönüşümlere yol açtığı incelenmektedir. Başakşehir bölgesinde kamu kurumları olan KİPTAŞ ve TOKİ eliyle yürütülen konutlaşma süreci tüm Türkiye'de uygulanan bir modelin örneğini teşkil etmektedir. Konut ihtiyacı ve insanların yaşam standartları daha yüksek konutlarda oturma isteği bu modelin ürettiği projelere talebi arttırmaktadır. Öte yandan başta bir kimlik inşası amacı taşıyan ve İslami söylem ve sembollerle desteklenen bu model kapitalist piyasa şartları içerisinde dönüşerek Türkiye'de büyük bir sermaye hareketi oluşturmuş ve yeni bir kapitalist sınıfın doğmasına neden olmuştur. Ayrıca uygulanan konut projeleri Türkiye'de kent rantı üzerinden sosyal eşitsizliğin farklı bir şekilde yeniden üretilmesini netice vermiştir.

Başakşehir was urbanized first by members of the Welfare Party via local administrations and later by the mass housing projects implemented by the central government during the rule of the Justice and Development Party. The housing projects in Başakşehir, developed by Islamist managers, became a model that would be applied all across Turkey. This study scrutinizes how this housing supply model was developed, how it is implemented and what kind of social, political and economic transformations it led to.The housing process carried out by the public institutions KİPTAŞ and TOKİ in the Başakşehir region, constitute prime examples of a model that was applied all across Turkey. The need for housing and the desire to live in houses which provide higher standards of living, result in a growing demand for projects produced by this model. On the other hand, this model that was primarily aimed at constructing an identity and was supported with Islamic discourse and symbols, transformed through capitalist market conditions and engendered a large flow of capital in Turkey as well as a new capitalist class. Furthermore, the implemented housing projects have resulted in the re-production of social inequality in a different form, in Turkey via urban rent seeking.