Iraqi foreign policy and ethnic-sectarian politicalidentity since 2003

Abstract

Bu tez, dış politika ve siyasi kimlik arasındaki ilişkiyi, özellikle de mezhepsel ve etnik kimlik arasındaki ilişkiyi ele almayı amaçlamaktadır. ''Neden (ABD işgali sonrası) Irak dış politikası, mezhepsel ve etnik kimliği araçlara dönüştürdü?'' bu tezin ana sorusudur. Bu, etnik ve mezhepsel dış politika nedeniyle, yerel bölünme ve parçalanma rejimin hayatta kalmasını arttırmakta ve rejime bölgedeki belirli çevrelerde meşruiyet sağlamaktadır. Mezhepsel ve etnik kimlik, rejim tarafından rasyonel olarak kullanılmaktadır. Bu tezin önemi, dış politikadaki etnik ve mezhepsel motiflerin rolünü ve bu motiflerin Iraklı dış politika yapıcılar tarafından rasyonel olarak nasıl kullanıldığını vurgulamasından kaynaklanmaktadır. Ayrıca, Irak dış politikası geleneksel olarak rejimin hayatta kalmasının temel taşı olarak etnik ve mezhepsel kimlikleri arttırmayı araçsallaştırılmıştır. Argümanı destekleyen temel bulgular, Irak dış politikasının tartışmalı olduğu, bağımsızlıktan yoksun olup farklı partilere bağlı olarak değiştiğidir. Benzer şekilde, bu tartışmalı dış politika ve ülkenin kırılganlığı, Irak dış politikasında sorunlar çıkarmış, bu durum ağırlıklı olarak Baas dönemi ve 2003 sonrası dönemde görülmüştür. İşgal sonrası dönemde, bölgesel ve küresel güçlerin çıkar ve hedefleri, Irak'ta güvenlik açığı doğurmuş ve ülkeyi müdahaleye açık hale getirmiştir. Bu nedenle, 2003'ten bu yana gelen Şii çoğunluklu rejiminin temel özelliği, yerel olarak siyasi, sosyal ve ekonomik yönlerden parçalı olmasıdır. Dahası, bölgesel aktörlerin Irak'taki etkisi, Irak'ı mezhepsel ve etnik dış politika izlemeye itmiştir.

This thesis aims to tackle the relationship between foreign policy and political identity, mainly sectarian and ethnic identity. The main question of this thesis is why Iraqi foreign policy (post-US occupation) is instrumentalizing sectarian and ethnic identity. That due to the pro-ethnic and sectarian foreign policy is boosting the regime survival domestically in the domestic division and fragmentation, and gives the regime regional legitimacy. Sectarian and ethnic identity are rationally used and pursued by the regime. The importance of this thesis is driven from underlining the role of ethnic and sectarian motives in foreign policy and how such motives have been rationally used by Iraqi foreign policy-makers. Besides, throughout history Iraqi foreign policy has been instrumentalized to boost ethnic and sectarian identities that are the cornerstone of regime survival. The main findings that enabled the argument is that Iraqi foreign policy is contested, lacks independency, and is affiliated to different parties. Similarly, the contested foreign policy and open vulnerability of the country troubled the Iraqi foreign policy, this was seen mainly from the Ba'ath and post-2003 era. In the post-occupation period, the different foreign interests and objectives of regional and global powers determined vulnerability and interference. Therefore, the main characteristic of the Shia-majority regime since 2003 is domestic political, social, and economic fragmentation. Moreover, the heavy regional influence led to the sectarian and ethnic foreign policy.